Lindin - 01.01.1957, Qupperneq 103

L I N D I N
97
inn var slíkur, að hún hlaut að hlýða á mál hans. Hann
minnti á einsetumann og heilög alvara og góðvild skein
af allri ásýnd hans. „Ég er sendur til að refsa þér,“ sagði
ókunni maðurinn við konuna.
„Hver ert þú, að þú dirfist að mæla svo við mig?“ sagði
hefðarkonan sármóðguð, og hugðist halda sinn veg. „Hér
er fársjúkt bam í kofa í skóginum skammt frá,“ hélt mað-
urinn áfram, „og þú átt að taka að þér þetta bam og hjúkra
því, meðan það er sjúkt.“ „Hvemig ætti ég að geta það,
og hvað kemur mér það við. Og líklega mundi ég þurfa að
vaka yfir því veiku“, mælti hún þóttafull og skelfd. Og
ókunni maðurinn var horfinn, en kominn með bamið veika
til konunnar að vörmu spori. „Eftir þrjár vikur kem ég
aftur til yðar, að vitja um bamið.“ Vikumar þrjár liðu. Þrjár
ægilegar vikur við vökur og þrautir og ótta í húsi hefð-
arkonunnar. Hún var sár og hrygg og reið, en gat ekki
kastað veikum vesalingnum frá sér. — Ókunni maðurinn
kom og leit á bamið, sem leið nú nokkm betur en þá, er
hann kom með það. En konan vildi að hann tæki það með
sér. Þrautatíð hennar var orðin alltof löng. Hún hafði sjálf
orðið að sinna barninu, vaka yfir því og græða sár þess.
„Eftir aðrar þrjár vikur kem ég aftur til að vita, hvemig
baminu líður.
„Ég held ekki út aðrar þrjár vikur“ mælti konan, „svo
skelfilegur reyndist mér þessi tími, sem liðinn er“ og ókunni
maðurin hvarf á braut. Dagamir liðu og konan stundaði
sjúklinginn sinn litla með æ meiri kostgæfni, en minni þraut,
enda þótt það kostaði hana vökur og margvísleg óþægindi.
Baminu var nú að mestu batnað. Það lék sér á palli sællegt
og glatt í umsjá sinnar nýju fóstm, er ókunni maðurinn kom
í annað sinn. „Senn er refsingu þinni og þrautatíð lokið,“
7