Saga - 1954, Blaðsíða 35

29
lega leikinn, og máttu eigi vatni halda bæði
konur og karlar. Nærri má nú geta, að atburð-
ur þessi hefur naumast vakið svo stórlega at-
hygli í inni gömlu heimsborg, enda víst ekkert
sérlega ótítt, að stórbrotamenn hafi sætt slík-
um skriftum. Hér er auðsjáanlega á ferðinni
ein hinna alkunnu „sjómannasagna". Sturla
hefur játað brot sín og föður síns og sýnt iðr-
unarmerki, og fullnægði hann því skilyrðum
kirkjulaga til aflausnar. En Sighvatur var þar
ekki og gat því engin iðrunarmerki sýnt. Þetta
hefur klerkurinn, höfundur sögu Guðmundar
Arasonar, auðvitað athugað, er hann segir, að
kirkjunni hafi ómögulegt sýnzt, „að sá, sem
aldrei beiddist lausnar og eigi fann sekt í sjálf-
um sér, mætti leysast í annarlegri persónu“.
En gefið er þó í skyn í sögunni, að Sighvatur
hafi einnig komizt í sátt við heilaga kirkju, og
í Islendingasögu Sturlu lögmanns Þórðarsonar
er beinlínis sagt, að Sighvatur hafi einnig fyrir
atbeina Sturlu fengið lausn allra sinna mála
(Guðmundar saga biskups, Biskupas. I. 429,
Sturlungas. II. 229—230). Sannleikurinn er sá,
að Sighvatur mátti vel játa sekt sína og sýna
iðrunarmerki fyrir þar til hæfum skriftaföður í
sínu landi, og vottorð um það mátti Sturla sýna
skriftaföður sínum í Rómaborg og fá svo lausn
handa föður sínum og undirgangast fyrir hans
hönd ákveðnar skriftir, sem Sighvati bar svo
að halda, svo að aflausn kæmi að notum.
2. Ýmis önnur málefni en aflausn vegna
brota voru svo vaxin, að engir kirkjuvaldsmenn
annar en páfi máttu útkljá þau eða þeir treyst-
ust eigi til að gera það. Var þá eigi annars kost-
ur en að leita til páfa. Fyrsti íslenzki biskup-