Saga - 1954, Blaðsíða 37

31
ekki að sækja til páfa til þess að fá leyfi til
vígslu. Hallur Teitsson hefur þó líklega sótt á
páfagarð, því að svo segir (Biskupas. I. 25), að
hann hafi andazt í Trekt (1150), „er þeir fóru
aftr“.
Kærumál á hendur kirkjuvaldsmönnum kom-
ust stundum allt til páfa. Svo var um mál Guð-
mundar biskups Arasonar. 1 Guðmundarsögu
Arngríms ábóta Brandssonar segir, að það sé
„vísvitað", að Kygri-Björn prestur, sem jafn-
an var óvinur Guðmundar biskups, hafi farið
til Noregs og þaðan eigi miklu fyrir þingið í
Lateran (1215) til Rómaborgar með kærur á
hendur biskupi (Biskupas. III. 324). Farar
þessarar er annars ekki getið í heimildarritum
vorum. Þá segir og í sama riti (Biskupas. III.
378 o. s. frv.), að Guðmundur biskup hafi all-
löngu síðar (1225) sent prest sinn, Ketil að
nafni, úr Noregi til Rómaborgar til þess að
greiða mál sín, eins og áður getur.
3. Þegar menn lentu í lífsháska, sóttir gengu
yfir eða annar ófarnaður vofði yfir, þá var það
algengt, að menn gerðu heit um það að fram-
kvæma ýmislegt, sem þeim mátti til erfiðleika
eða sjálfsafneitunar horfa, en talið var guði
kært, svo sem ölmusugjafir, bænahald og píla-
grímsferðir. Var þá trú manna, að guð mundi
afstýra þeirri hættu eða ófarnaði, sem yfir
vofði. í einni af sögum Guðmundar biskups
Arasonar (Biskupas. II. 291, Sturlunga I. 258)
er sögn um eitt slíkt heit. Á útsiglingu til bisk-
upsvígslu tóku þeir biskupsefni réttu stóra í
hafi og bárust mjög afleiðis, svo að þeir þótt-
ust mjög í hættu staddir. Þá ræðir biskupsefni,
að allir menn á skipinu skyldu ganga til skrifta