Saga - 1954, Blaðsíða 14

8
áhrifameiri en heima í fjarlægð við þá. Ferðir
til helgra staða horfðu því til innilegra sam-
bands við guðdóminn og hans helga menn. En
slíkt var því vafalaust í vitund almennings
meðal til lífernisbetrunar og því sérstaklega vel
fallið til happasæls undirbúnings undir lífið
hinum megin grafarinnar.
f fásinninu hér á landi var för til annarra
landa sjálfsagt talinn mikill frami. „Heimskt
er heima alið barn“. Sá, sem utan fór, þótti að
öðru jöfnu fremri hinum, sem aldrei hafði af
landi farið. Og framinn var því meiri sem farið
var lengra og víðar um. Þess vegna hefur það
líka þótt inn mesti frami að fara til inna heilögu
staða í suðurhluta álfunnar, svo sem til Róma-
borgar, St. Jago á Spáni, Miklagarðs, og eink-
um austur til landsins helga, til Jerúsalem. Á
ferðum þessum mátti margt sjá, sem Norður-
landabúa, og þá einkum íslendinga, hafði varla
dreymt um og þeir höfðu því síður augum litið.
Útþráin og löngun til þess að Jcynnast fjarlæg-
um löndum og háttum manna þar hefur vafa-
laust einnig átt að einhverju leyti þátt sinn í
suðurgöngum manna af Norðurlöndum, og þá
einnig hér á landi, þó að markmið suðurgöngu-
manna væri fyrst og fremst efling sálarheillar
sinnar.
II. Suðurgönguleiðir.
Þeir, sem héðan ætluðu sér að fara til Róma-
borgar eða annara helgra staða suður í lönd-
um, hafa sjálfsagt oftast farið fyrst til Noregs,
en hitt hefur og mátt vera, að þeir leituðu til
Bretlands eða eyja norðanvert eða vestanvert
við Skotland eða England og legðu þaðan leið