Saga - 1954, Blaðsíða 55

49
um, og hafa hinir ókunnu menn ekki viljað
blanda sér í þessi galdramál. Óvíst er jafnvel,
að hann hafi nokkru sinni leitað lengra en til
þeirra fimm presta, er sverja máttu með hon-
um í Skagafjarðar- og Húnavatnssýslum. Þeg-
ar aðeins einn þeirra fæst til að sverja, missir
hann alveg kjarkinn og tekur þann kost að flýja
austur á land og þaðan til Englands 1680. Þar
andaðist hann ári síðar úr volæði. Segir Mæli-
fellsannáll, að hann hafi skrifað til íslands, að
hann eigi þar örðugt að fá kost og klæði, því að
sér sé þar tíðkað erfiði ótamt.
Galdratrúin var enn í algleymingi, þegar séra
Árni var kærður, og var hver maður kominn í
hina háskalegustu aðstöðu, sem borinn var
galdri á þessari hjátrúaröld. Var galdraáburð-
urinn því jafnframt hið ægilegasta og hand-
hægasta vopn í höndum sterkra og ósvífinna
mótstöðumanna, sem einskis létu ófreistað til
að koma þeim manni á kné, sem þeim var illa
við eða þóttust á einhvern hátt þurfa að hefna
sín á.
Nokkur rök virðast liggja að því, að ógæfa séra
Árna kunni að hafa stafað af skapsmunum hans
óþjálum, og að hann hafi ef til vill naumast
verið heill á geði. Bróður átti hann geðbilaðan
(Æra-Egil), og er alkunnugt, að geðveila ligg-
ur mjög í ættum. Það vekur athygli, að hann
er ekki í brúðkaupi Gísla biskups sumarið 1658,
þar sem þó voru saman komnir 17 prestar úr
nágrenni og lengra að, en vera má, að hann
hafi verið forfallaður. Árið 1669 fær Gísli bisk-
up honum aukaþjónustu að Reynistaðaklaustri
eftir andlát séra Jóns Einarssonar, en finnur
skömmu seinna ástæðu til að áminna hann um
Saga - 4