Fréttablaðið - 12.11.2011, Síða 107

LAUGARDAGUR 12. nóvember 2011 59
Aðeins í
Skífunni
250 bestu plötur sögunnar
Úrvalið er
í Skífunni!
999
1.499 1.
499 1.499 1.999
1.999
1.999
KRINGLAN OG LAUGAVEGUR 44 · 591 5300 · WWW.SKIFAN.IS
Tónlist ★★★
Sinfóníuhljómsveit Íslands
Einleikari: Jósef Ognibene.
Stjórnandi: Petri Sakari.
Eldborg í Hörpu
Hefði þurft
hraðspólun
Vinkona mín spurði mig í hléinu á
Sinfóníutónleikunum á fimmtudags-
kvöldið hvort níunda sinfónían
eftir Mahler væri ekki eins konar
dauðarokk.
Það er nokkuð til í því. Svona í
mjög óeiginlegri merkingu! Í dauða-
rokkinu er farið lengra en í annarri
rokktónlist, og Mahler var svo sem
ekkert að hemja sig heldur. Níunda
sinfónían er tröllaukin, nánast helm-
ingi lengri en sambærileg stórvirki
eftir Beethoven og Brahms. Rétt eins
og í dauðarokkinu er stemningin líka
myrk, enda var Mahler heilsutæpur
þegar hann samdi sinfóníuna. Hann
vissi að hann átti ekki langt eftir
ólifað.
Vissulega er sinfónían falleg. Það
eru í henni hrífandi augnablik; hún
er magnað skáldverk. En hún er svo
stórbrotin og löng að flutningurinn
þarf að vera innblásin snilld ef hún á
ekki að virka óþolandi langdregin.
Hljómsveitin spilaði jú vel,
tæknilega séð. Leikur hennar kom
ágætlega út í hljómburði Eldborgar-
innar. Örveikir kaflar heyrðust alveg
skýrt. Strengirnir voru silkimjúkir og
notalega breiðir, málmblásturinn
skær og fallegur. Tréblásararnir voru
pottþéttir og heildartónninn var
almennt fágaður og flottur.
Túlkun hljómsveitarstjórans,
Petri Sakari, var líka smekkleg og
ágætlega mótuð. En það vantaði
andagiftina. Sinfónían komst aldrei
almennilega á flug. Í staðinn varð
hún skelfilega langdregin. Mann
langaði hálfpartinn til að hraðspóla
yfir marga kaflana.
Í rauninni var meira varið í fyrri
tónsmíðina á efnisskránni, horn-
konsert eftir Áskel Másson, sem hér
hljómaði í fyrsta sinn. Tónmálið var
skemmtilega látlaust, einleikarinn,
Jósef Ognibene, spilaði fullt af
sjarmerandi hendingum sem höfðu
hæverskt, allt að því feimnislegt
yfirbragð.
Í kringum þetta spann hljóm-
sveitin dularfullan tónavef. Og yfir
öllu sveif einhver þjóðleg nostalgía,
eða fortíðarþrá. Hún kristallaðist í
þjóðlagi sem var kynnt til sögunnar
í upphafi og heitir því skondna nafni
Píp upp með sætum söng og tón.
Það er að finna í söngvasafni frá 17.
öld. Einnig varð maður var við hend-
ingar sem byggðust á náttúrulegri
röð yfirtóna. Og áberandi pákuleikur
skapaði sérstakt andrúmsloft.
Úr þessum efnivið varð fram-
vinda sem var þægilega afslöppuð,
en samt tilfinningaþrungin. Hún var
nánast rómantísk. Og einleikarinn,
ásamt hljómsveitinni, spilaði glæsi-
lega. Útkoman var sérlega skemmti-
leg upplifun. Sennilega er þetta með
bestu verkum Áskels. Jónas Sen
Niðurstaða: Stórbrotin níunda
sinfónía Mahlers var ágætlega flutt,
en túlkunina skorti innblástur. Horn-
konsert eftir Áskel Másson var hins
vegar heillandi.