Teningur - 01.10.1991, Qupperneq 39

KRISTINN G. HARÐARSON
Frá sýningu í Asmundarsal 1981. Málverk á vegg: iðnaðarmálning og Ijósmyndir á striga.
Skúlptúr á gólfi: sykurmolar, stál og málning.
þar, heldur er þetta allt í einum potti.
Hins vegar flyt ég performansana
ekki í rými sem ég er að sýna önnur
verk í, ég vil sýna þá sér.
HÞF: Geta leifar performansa hjá
þér verið verk eins og oft er?
KGH: Afgangsefni, nei. Ég hef verið
að gæla við hugmyndina um svoleiðis
verk en það hefur aldrei orðið. Það
hefur aldrei verið þannig að þegar ég
væri búinn, þá stæði afurðin eftir sem
sjálfstætt verk.
EP: Skiptir þú sem persóna máli í
performans?
KGH: Kristinn Harðarson? Nei.
VERKIN OG RÝMIÐ
HÞF: Þú hefur einhvers staðar lýst
muninum á því hvernig þú vinnur lítil
og stór verk. Þú segir að litlu verkin
raðist upp næstum ósjálfrátt, en stóru
verkin séu byggð á langtímaplönum.
KGH: Litlu verkin verða oft til vegna
skyndilegrar upplifunar, í hversdags-
önnum, úti í búð eða úti á götu, við
að fara út með ruslið eða taka saman
þvottinn. Eða ég sé eitthvert drasl,
oft er það eitthvert dót eða myndir.
Ég reyni svo að endurskapa stemn-
inguna gjarnan þá með tilfallandi dóti
á vinnustofunni, drasli sem ég hef
safnað saman. Oft skapast þessi hug-
hrif við að ég róta í dótinu hjá mér
eða hreinsa til á vinnustofunni. Ann-
ars er flokkun vinnuaðferðanna ekki
svona skýr í reynd.
HÞF: Mér finnst stundum að stóru
verkin séu sérstaklega gerð fyrir sýn-
ingar, eru þau kannski tengd rými?
KGH: Nei, ég vinn þau ekki fyrir
ákveðnar sýningar eða rými. En þau
eru yfirleitt lengur að fæðast í hug-
anum og í vinnslu. í byggingu eru þau
nákvæmari. Áður en ég hef vinnslu
þeirra teikna ég gjarnan nákvæma
vinnuteikningu í réttum hlutföllum
þar sem allt er úthugsað, stærðir,
efni, allt til hinna smæstu atriða.
Stundum er það þó ekki alveg svona
nákvæmt, þá skipulegg ég stærðir og
grunnefnin. Smáatriðin hef ég í hug-
anum og spinn þau við verkið á meðan
á vinnslu stendur. Og með stór verk
þá er það auðvitað líka hagkvæmt
atriði, maður vill ekki flaska á því að
vera búinn að vinna tvo mánuði að
verki og vilja svo hafa það tíu sentí-
metrum breiðara þegar upp er staðið.
En þarna er líka grundvallarmunur á
inntaki. Ég set nokkurn veginn sama-
semmerki milli inntaks og tilfinninga.
Það er önnur tilfinning í litlu verk-
unum en þeim stóru. Litlu verkin eru
léttari og meiri leikur í þeim. Hin cru
yfirvegaðri, rólegri og hafa klass-
ískara yfirbragð, byggingin klassísk-
ari, gjarnan symmetrískari.
EP: Finnst þér tíminn sem þú ert að
vinna að verkunum mikilvægur, hef-
urðu mikla ánægju af sköpuninni?
KGH: Já ég hef mikla ánægju af
sköpuninni. Stundum er ánægjan ansi
sveitt, stundum Ijúf og þægileg.
EP: Finnst þér ögrandi að vinna tíma-
frek verk?
KGH: Já mér finnst það mikil áskorun
þegar eitthvað ofboðslega viðamikið
fæðist í huganum. Maður veinar undan
því að takast á við vcrkefnið, en á
sama tíma er það líka ómótstæðilegt.
EP: Finnst þér ckki líka ögrandi að
stilla upp við hliðina á slíku verki
mynd sem aðeins hefur tekið
örskamma stund að vinna, og er
kannski ekkert síðra verk?
KGH: Já sérstaklega er erfitt þegar
þarf að leggja til hliðar verk sem
hefur tekið tvo mánuði að gera og
kostað mikil útgjöld. Það getur verið
sárt ef verkið sem varð til á einum
klukkutíma reynist miklu betra. Ég
hcld að samtalið milli skyndiverk-
anna og þeirra yfirveguðu skapi vissa
stemningu. Það niyndast rím þar á
milli ef vel tekst til. Það er meðvitað
hjá mér að skapa 'einhvern heim,
heim sem er samtal milli hinna ýmsu
verka sem ég geri. Þá er listin kannski
í loftinu á ntilli verkanna.
HÞF: Er þá ekki komin einhvers kon-
ar rýmishugsun í þetta?
KGH: Þetta er kannski einhvers
konar andlegt rými
EP: Verkið er þá eitthvað sem kemur
tilfinningu til skila? En þú talar líka
við sjálfan þig í verkunum?
KGH: Kannski má segja að með því
að nota efnivið sem tengist mér per-
sónulega, fjölskylduljósmyndir, lítil
hversdagsatvik og þess háttar, sé ég
að tala við sjálfan mig á einhvern
37