Birtingur - 01.01.1957, Qupperneq 55

Fyrsta isýningin var á verkum Max Ernst og hugsuð sem tengiliður við
framsækin öfl seinustu fyrirstríðsáranna, en þá var súrrealisminn
atkvæðamestur og Max Ernst einn bezti fulltrúi hans. Þannig var
þráðurinn tekinn upp af nýju. Síðan leitaði ég fyrir mér í öllum áttum
og reyndi alltaf að velja hið frumlegasta og djarfasta. Fyrsti
abstraktmálarinn sem hjá mér sýndi var Atlan, arabískur málari frá
Norðurafríku. Skömmu eftir að sýningu hans lauk komu þeir til mín
Deyrolle og Dewasne og báðu mig að sýna myndir eftir sig og nokkra
félaga sína: Raymond, Hartung og Schneider. (Frá því segir nánar
í viðali við Deyrolle í 3. hefti Birtings 1956). Vasarely var fyrir á
salnum, hafði sýnt nokkrar mjög stílíseraðar myndir um þessar
mundir, en varð algjörlega abstrakt eftir kynni af þeim félögum. Þessir
listamenn ílentust hjá mér flestir, og seinna bættust þeir við í hópinn
Jacobsen og Mortensen, 1947.
Síðan hefur á ýmsu oltið eins og þér vitið: menn koma og fara, en ég hef
alltaf reynt af fremsta megni að styðja þá viðleitni sem vísar fram á
við og er djörf og á einmitt þess vegna oft svo erfitt uppdráttar. Því læt
ég þá, sem búnir eni að fá nafn, eins og það er orðað, og famir að
selja, oftast sigla sinn sjó til að geta stutt yngri menn og minna þekkta.
— áttuð þér einhvern þátt í stofnun tímaritsins Art d’Aujour’hui
sem nú heitir Aujourd’hui?
— Já og nei. Við hérna í fjölskyldunni, eða réttara sagt faðir minn,
áttum hugmyndina, vorum meira að segja búin að undirbúa fyrsta
heftið. En um það leyti kynntist ég verkfræðingnum André Bloc. Hann
fékk áhuga á hugmyndinni og gerði hana að veruleika, eins og frægt er
orðið.
— Hvað er eiginlega sýningarsalur, hvemig viljið þér skilgreina hlutverk
hans?
— Það má sjálfsagt gera á ýmsa vegu, en þó held ég að tala megi um
þrjár meginlínur:
1 fyrsta lagi, að salurinn sé rekinn eins og hver önnur verzlun, þar sem
sjónarmið viðskiptavinarins er allsráðandi — og það er trúlega algengast;
í öðru lagi eins konar bil beggja: salurinn reynir að verða sér úti um
verk frægra manna til að fá á sig orð og auka sölumöguleika sína, en að
öðru leyti ræður lögmálið um framboð og eftirspurn;
1 þriðja lagi þekkist það, þótt sjaldgæft sé, að litið er á listsalinn sem
skapandi og mótandi afl í þjóðfélaginu, vettvang þar sem reynt er að
koma á framfæri listrænum nýjungum og allt starf hans við það miðað.
Þetta er auðvitað langerfiðasti kosturinn, því eins og þér vitið er ekki
að því hlaupið að selja eitt abstrakt málverk, hvað þá mörg, þó að enginn
41