Vera - 01.04.2002, Qupperneq 30

Allar stelpurnar fóru í keppnina meö
þeim fyrirvara aö þetta væri nútímaleg
feguröarsamkeppni þar sem ekki þyrfti
aö koma fram á sundbol. Fljótlega kom í
Ijós aö viö áttum samt aö koma fram á
sundbol fyrir framan dómnefnd.
í|íf;ífví'íSí'A'k
•émm

'-A<
ipsfíl

Þú upplifðir þig öðruvísi en hina keppendurna. Hvað
þykir þér þá einkenna stelpur sem taka þátt í fegurðar-
samkeppni?
„Ég vil ekki vera að alhæfa neitt, en það sem sló mig
alveg út af laginu var að allar stelpurnar fóru i keppn-
ina með þeim fyrirvara að þetta væri nútímaleg fegurð-
arsamkeppni þar sem ekki þyrfti að koma fram á sund-
bol. Fljótlega kom í Ijós að við áttum samt að koma fram
á sundbol fyrir framan dómnefnd. Ég fór aö spá í það
hvort við ætluðum ekki allar að malda í móinn, en hin-
ar stelpurnar kyngdu því eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara og pældu bara ekkert í þvi. Þær voru í keppni sem
snerist um þær, en voru samt ekki að ætlast til þess að
fá að vera sjálfar við stjórnvölinn."
„Þær voru margar hverjar hræðilega ósjálfstæðar
þessar stelpur," bætir Sigrún við.
Hvað kom þér mest á óvart við þessa reynslu?
„Það kom mér algerlega í opna skjöldu hvað ég fékk
mikla athygli út á þetta keppnisstand og mér fannst það
satt að segja mjög ógnvekjandi. Ég hafði áður verið að
vasast í ýmsum hlutum, hafði verið meö sjónvarpsþátt
og var á svipuðum tíma að frumsýna stuttmynd í Há-
skólabíói, en enginn hafði sérstaklega orð á því. Þegar
myndir fóru að birtast af mér vegna keppninnar var
skyndilega eins og fólk sækti í að tala við mig og hrósa
mér fyrir hvað mér gengi vel í lífinu. Ættingjar sem ég
hafði ekkert heyrt frá um langa hríð sendu mér blóm og
litlar frænkur sem ég hafði aldrei talað við komu í heim-
sókn til þess að fræöast um keppnina. Gamli grunnskól-
inn minn bauð mér meira að segja að koma í skólann til
þess að miðla ungum stúlkum af reynslu minni!"
Hrönn segir að sér hafi ofboðið hversu mjög er alið
á því að stelpur velji sér óhemju metnaðarlausar fyrir-
myndir, þegar annað er uppi á teningnum þegar strákar
eru annars vegar.
„I sjónvarpinu eru tildæmis vísindakeppnir, spurn-
ingakeppnir og íþróttakeppnir sem byggja á þjálfun,
gáfum og hæfileikum, en þar eru eintómir strákar. Einu
keppnirnar sem sjónvarpað er frá þar sem stelpur taka
þátt eru fegurðarsamkeppnirnar, þar sem allt snýst um
að vera sæt. Það sem er ógnvekjandi er að 80% stelpna
á íslandi myndu ekki komast inn í svona keppni þó að
þær reyndu af öllum mætti. Þær passa bara ekki inn í
staðlana. Samt er alið á þessum draumum og ýtt undir
þá."
Sigrún bætir við: „Að taka ungar stelpur og gera úr
þeim söluvöru er svo siðferðilega valt. Hver er munurinn
á því og að láta konur labba naktar í hring á súlustöð-
um? Þegar allt kemur til alls snýst þetta um að selja. Ég
get svarið aö árið 1970 datt mér ekki annað í hug en að
þetta yröi út úr myndinni árið 2000. Hvílík vonbrigði!"
„Þetta snýst um að selja og í raun eru allar stelpurn-
ar að selja sig, en meinið er að þær fá ekkert borgað. í
þessari keppni sem snýst um stúlkurnar fá allir borgað
nema þær. Hins vegar er þetta ómældur aukakostnaður,
fyrir utan allan tímann sem fer í æfingar og slíkt. Það
þarf að kaupa kjóla og skó og fara i Ijós og líkamsrækt
og svo fær maður ekki einu sinni einn boðsmiða á
keppnina. Nánustu aðstandendur þurfa að kaupa sig inn
fyrir morð fjár. Aðalskemmtikraftarnir þurfa að borga
með sér!" Mæðgurnar hlæja dátt.
Þú hefur sagt að þú hafir ætlaö að vinna keppnina.
„Já mig langaði svo að komast í Miss World, þar
hefði ég getað gert frábæra mynd sem um leið hefði
verið alþjóðleg. En við neitum því ekki að maður sogast
inn i svona keppni. A tímabili vorum við orðnar alveg
geðveikar, við fylltumst þvílíku keppnisskapi. Ég fór í
megrun og var að hugsa um að spandéra á mig cellu-
lite-rassanuddi þó að ég ætti engan pening. Mig lang-
aði allt í einu að gera allt til þess að auka sigurmögu-
leika mina."
„Og ég fór að segja: „Hrönn mín, þú verður að drífa
þig í Ijós, manneskja, þú ert allt of hvít!" segir Sigrún.
„Ég fann að ég átti meiri möguleika en aðrar stelpur
bara ef ég væri nógu sæt! í rauninni stóð útlitiö í veg-
inum. Það er hægt að fara svo langt í þessu dóti sem
búið er til til þess aö gera konur fallegri, þetta er heill
frumskógur sem hægt er að villast í og við urðum alveg
brjálaðar. Við spáðum í hárlengingu og rafmagnsmeð-
ferð til þess að losa mig við ör sem ég hef í andlitinu og
við fórum líka að velta því fyrir okkur hvort við hefðum
eitthvað á hinar stelpurnar í keppninni og urðum mjög
kvikindislegar á tímabili," segja mæðgurnar skömmustu-
legar.
Þegar fegurðardrottningar eru spurðar segjast þær
gjarnan hafa lært svo mikið af því að fara í fegurðar-
samkeppni. Hvað lærðir þú?
„Ég lærði náttúrlega heilmikið um mataræði og svo
lærði ég að ganga á háhæluðum skóm," segir Hrönn og
hugsar sig um. Mamma hennar bætir við með nokkrum
þjósti: „Og þú lærðir hvað þetta er allt saman fáránlegt!"
og Hrönn svarar henni: „En ég lofaði líka sjálfri mér eft-
ir þessa reynslu að gera aldrei neitt aftur sem myndi
byggja á útliti mínu fremur en hæfileikum."
En hvað eru þær að meina þegar þær segjast hafa
lært mikið?
„Þetta er bara einhver rulla sem allir detta í að spila.
Æfingarnar snerust um aö spyrja: „Hvar fékkstu þessa
skó?" En síöan þegar komiö var í fjölmiðla fóru þær að
spila sömu gömlu plötuna. Hvað þetta væri þroskandi
og mikil reynsla. Þetta er ímynd keppninnar sem ekki
má skemma. Það er líka kjarninn í lögbanninu. Þær voru
ánægðar meö það að ég væri að mynda keppnina, en
þegar pirringur minn jókst og ég fór aö gera í þvi að
vera ööruvísi, þá kom annað hljóð í strokkinn. Ég mætti
í Kringluna í síðum nærbuxum með Byko húfu, þegar
30