Vera - 01.04.2002, Qupperneq 54

RYK
Díana Rós Rivera, Inam Rakel Yasin,
Anna Rúna Kristinsdóttir
Ég verð fyrst til
þegar keyrt verður niður laugaveginn
þegar hægt verður að brjóta smáralindina saman
stinga henni í vasann
þegar strætó verður stundvís
þegar konur verða karlar
þegar ástin veitir bara gleði
geimsteinaregns" og Ijóðið endar á
upphrópun: „AFSPRENGT VERÐ Á ÖLL-
UM/FLÍKUM VEGNA REGNS!" Líkt og í
Ijóði Díönu birtist neyslusamfélagiö
hér sem hluti af sjálfsmynd skáld-
kvennanna, Laugavegurinn og Smára-
lind eru myndbirtingar ákveðinnar
ofgnóttar sem á sér svo samsvörun í
hinni mótsagnakenndu og erfiðu
sjálfsverund sem stúlkurnar leita að en
slík sjálfsmyndarleit hefur reyndar
verið áberandi minni í Ijóðum bæði
yngri og eldri skáldkvenna.
Síðasti og stysti hluti bókarinnar
inniheldur Ijóð Önnu Rúnu Kristins-
dóttur. Eins og í Ijóðum Díönu og
Inam er líkamsmyndmál áberandi,
tengt kynlífi og ást: „Skrýtið,/ég hugsa
um þig/og hjartað slær örar/dreg upp
mynd í höfðinu/líkaminn svarar". Líkt
og Ijóð Inam eru Ijóð Önnu öllu agað-
ari en Ijóð Díönu, en þar er ekki að
finna þá tilhneiginu til súrrealisma og
absúrdisma sem einkennir mörg Ijóða
Inam. Eitt Ijóðanna dregur saman ýmis
þemu bókarinnar en það hljóðar svo:
Ég hlýt aðeins að vona að stúlkunar
þrjár taki sér þetta til fyrirmyndar, og
haldi áfram að skrifa, þó ekki væri nema
af því þær hafa ekki kjark til að hætta.
segir í Ijóðinu „Fæðing mín" eftir
Díönu Rós Riveru. Díana gaf í fyrra út
Ijóðabókina RYK í félagi við Inam
Rakel Yasin og Önnu Rúnu Kristins-
dóttur og auk þeirra þriggja á Guð-
mundur Jóhannesson eitt Ijóð í bók-
inni. Ljóð Díönu lýsir skemmtilega því
landamæraástandi sem einkennir
mörg Ijóðanna, en andrúmsloft bókar-
innar markast mjög af togstreitu, inn-
byrgðu óþoli og á stundum upplausn
og sundrungu. Þetta birtist einna
sterkast í líkamsmyndmálinu, sem
sveiflast á milli ógeðs gagnvart líkam-
anum og gleði í honum, sérstaklega þá
tengda kynlífi og kynlífsupplifunum.
Þetta eru stef sem birtast aftur og aft-
ur hjá skáldkonunum þremur og
tengjast Ijóslega mótun sjálfsmyndar,
leit að sjálfsverund og jafnframt óróa-
kenndri tilfinningu fyrir ómöguleika
einfaldrar eöa aðgengilegrar slíkrar
sjálfsveru.
Þrátt fyrir að konur hafi á undan-
förnum árum náð að verða áberandi í
landslagi íslenskrar skáldsögu hafa
þær ekki orðið eins áberandi í Ijóða-
gerð síðustu ára. I nýlegu safnriti, Ljóð
ungra skálda 2001, voru þær ekki
nema fjórar af fimmtán, og þegar lit-
ið er yfir þau nöfn sem náð hafa at-
hygli undanfarið eru fáar konur þar á
meðal. Það er þvi virkilega mikill feng-
ur að fá í einni bók þrjár ungar raddir
skáldkvenna, sem allar hafa sitt fram
að færa, en þrátt fyrir aö svipuð stef
birtist í Ijóðunum er eftirtektarvert að
sjá að allar eiga þær sína eigin ólíka
rödd.
Meginhluti Ijóðanna er eftir Díönu
Rós. Ljóð hennar eru óhamin og
myndmálið sterkt og áherslan á lík-
amann mikil. Snerting, kynlíf og ást
eru viðfangsefni fyrstu Ijóðanna: „Mig
langar að vera snert að innan", því
„Þegar ég er snert að innan/kviknar
bál" segir í Ijóðinu „Snerting", svo tek-
ur sársaukinn við og „þráin dettur í
götuna" eins og segir í Ijóðinu „Skiln-
ingsleysi". Aö lokum kemur „Upprisa"
og „Fæðing mín" og síðustu tvö Ijóð-
anna eru skrifuð til vinkonu, sem
„kyssir á meiddið": „Þú Ijáir mér
vængi". Með þessari smart vísun í Ijóð
Fluldu tengir þessi unga skáldkona sig
inn í hefð skáldkvenna.
Næsti og næststærsti hlutinn er
eftir Inam Rakel og hún byrjar sinn
hluta þar sem Díana endaði, á Ijóöi „Til
vinkonu", sem hún hlúir að:
Þú tindrar í myrkrinu
eins og veikur kertalogi.
Á hverjum
degi flöktirðu
og í hvert skipti
óttast ég um
líf þitt, reyni
að hlúa að þér
svo þú slokknir
ekki alveg
Og stundum þegar
ég á
eldspýtur
kveiki ég á þér...
Myndmál Inam er agaðara og hljóð-
látara, þó vissulega brjótist óþolið
fram á stundum, eins og í Ijóðinu
„Verðsprengja", en þar hleypur Ijóð-
mælandi „niður laugaveginn/með eld-
ingu í/rassinum" og dansar „regndans
fyrir/utan Spútnik/sem springur/vegna
Óraunveruleiki
Eirðarleysi
Hrærigrautur
Fætur mínir eins og franskbrauð
fáránleiki lífs míns blasir við
hjarta mitt
slær
einungis vegna þess að þaö hefur
ekki kjark í sér til að hætta
54