Vera - 01.08.2002, Blaðsíða 59

En þrátt fyrir að ég hafi fundið slíkt flör hér á Aust-
urlandi er ég tölfræðilegt viðundur. Landsbyggðar-
flóttinn er orð sem allir þekkja og dæinin sýna að
konur flytjast frekar af landsbyggðinni heldur en
menn og hefur þessi þróun orsakað það að í dag eru
konur um 3% fleiri en karlar á höfuðborgarsvæð-
>nu. Algengt er að það sem konur eru að sækja í
mannmergðina sé nám og önnur reynsla sem þær
telja sig ekki geta öðlast í heimabyggð. En þrátt fyr-
•r að margar konur leiti út á við eftir reynslu og
þekkingu koma margar þeirra aftur. Það er ótrúfega
mikið af kraftmiklum konum úti á fandi sem eru
hér vegna þess að þær skynja kosti þess að húa í litf-
um samfélögum.
Eg ræddi við þrjár sfíkar konur einn sófríkan
dag í sumar. Allar eiga þær það sameiginlegt að búa
úti á landi og fíla það.
Stefanía Freysteinsdóttir (Stebbaj og Ólína Frey-
steinsdóttir eru systur frá Neskaupstað. Stebba og
fjölskylda búa þar enn en Ólína hefur verið búsett á
Akureyri í meira en 15 ár. Vinkona þeirra Hrönn
Hjálmarsdóttir varð einnig til svara en hún hefur nú
ákveðið að flytja heim aftur eftir að hafa bragðað á
stórborgarlífinu um nokkurt skeið. Konurnar, sem
eru í kringum þrítugt, eiga það allar sameiginlegt að
hafa prófað að búa í þéttbýlinu en valið landsbyggð-
iua. Austfjarðarsólin grillaði okkur ástúðlega þar
sem við horfðum út á spegilsléttan Norðfjörðinn og
ræddum um stóriðju, fjarnám, sjómennsku og að
sjálfsögðu veðrið.
Fyrsta spurningin er einföld, hvað er svona gott við
þoð að búa úti á landi?
Stebba: Nálægðin við náttúruna og að ala upp börn
úti á landi er meiriháttar. Þessi nálægð við alla þjón-
Ustu þannig að þú ert ekki tvær klukkustundir að
fara með barn í ungbarnaskoðun, allar vegalengdir
eru stuttar. Fólk kann betur að rneta landsbyggðina
þegar það er með börn og hefur allt við höndina. Við
þurfum ekki að kaupa rándýr námskeið svo börnin
séu ekki ein heima vegna þess að það er hægt að
skreppa heim á augabragði. Ef eitthvað kemur upp á
þá tekur bara þrjár mínútur að hlaupa heim og setja
Plástur á sárið. Á stærri stöðum verða íþróttafélög að
hjóða upp á margra tíma vistun fyrir krakkana, hér
hjóla þau bara á fótboltaæfingu og eru í klukkutíma.
Ólína : Það er svo mikill asi í Reykjavík og maður er
jafnvel í betri samskiptum við vinina þar heldur en
þeir eru sín á milli. Þar tekur allt svo langan tíma. Þú
ferð ekki úr Grafarvogi niður á Bergþórugötu til að
athuga hvort Hrönn sé heima.
Hrönn: Fjallið, fjaran og fótboltavöllurinn er allt svo
nálægt þér.
Ólína: Hér eru líka alvöru árstíðir. Það er sumar þeg-
ar það er sumar, það er ekki alltaf vor eða haust. Eg
viðurkenni að það var sárt þegar ég var 17 og fór suð-
ur í skóla og krakkarnir þóttust ekki vita hvað Norð-
fjörður var á kortinu. Það veitti mér vissa vanmáttar-
kennd en í dag sé ég hvað þetta hafa verið mikil for-
réttindi að alast hér upp.
Vinkonurnar sitja á sólpallinum hjá Stebbu og
horfa á fjallið sitt og fjörðinn. Skærir grænir og bláir
litirnir taka glottandi undir það að hér sé gott að búa.
Stebba stendur letilega upp og nær í símann, hringir
í sundlaugina og biður starfsmann hennar að reka
dóttur sína upp úr. „Viltu segja henni að það séu
skólagarðar í dag og hún eigi að koma upp úr eins og
skot.“ Finnn mínútum seinna er hnátan mætt með
blautar fléttur til að sækja nestið sitt. „Ef ég ætti
heima í Reykjavík væri Birna búin að missa af skóla-
görðunum," segir Stebba og hlær.
Ólína: Það er svo mikill asi í Reykjavík og
maður er jafnvel í betri samskiptum við vinina
þar heldur en þeir eru sín á milli. Þar tekur allt
svo langan tíma. Þú ferð ekki úr Grafarvogi
niður á Bergþórugötu til að athuga hvort
Hrönn sé heima.
59