Vera - 01.08.2002, Blaðsíða 67

Sonic Youth
^eiða Eiríksdóttir
| Blood
i Money
O
I-
Tom Waits er einn af
þessum skrýtnu köll-
um í heiminum sem
eru ýmist dáðir eða
hataðir. Það er ein-
hvern veginn ekki
hægt að hafa enga
skoðun á honum því
hann er svo rnikið
fyrirbæri og alveg sér á parti. Blood Money bætir í sjálfu sér ekki miklu
við þá sérstöðu sem hann hefur skapað sér, heldur styrkir frekar stoðir
hennar.
Tom Waits er tónlistarmaður sem hefur náð að blanda sarnan mörg-
um tónlistarstefnum og fá út eitthvað nýtt. Hans tónlist er djasskennd,
tilraunaskotin þunglyndistónlist með leikhúsáhrifum. Hljómur hans er
þó það sérstæðasta af öllu, hann notast nær eingöngu við „lífræn“ hljóð-
færi, þ.e.a.s. er ekki rnikið fyrir rafmagn, tölvur eða slíkt og leikhúsáhrif-
anna gætir ef til vill út af þessu. Hljómurinn er fenginn úr klarinettum,
bjöllum, marimbum, píanóum, sellóum, fiðlum og lúðrum og hans
hrjúfu rónalegu rödd. í henni eru
náttúrulega fólgnir einhverjir
galdrar því rödd hans getur hljóm-
að döpur, þunglynd, reið, stríðnis-
leg, hugsandi, sefandi og fylli-
byttuleg, og stundum gerist þetta
jafnvel allt í sarna laginu!
Þessi plata rennur ljúflega en
inniheldur þó afar ólík lög. Hér
eru bæði hægar og mildar ballöð-
ur, hröð og reið lög, og hin týpísku
þunglyndisdjasslög sem eru þó
ekkert hefðbundin nema fyrir það
að þetta hefur maður heyrt áður
hjá kallinum. En hann kann þetta,
og gerir vel, rosalega vel. Textar
eru heimspekipælingar með súr-
realískum bröndurum; sem sagt
kirsuberið ofan á kökusneiðina.
Murray
Street
Enn einn Sonic Youth-diskurinn
kominn út, og það var með dálít-
illi eftirvæntingu sem ég setti
hann á: „Ætli hann sé betri en sá
síðasti?" hugsaði ég en skammað-
ist mín jafnframt pínulítið fyrir að
hugsa þetta. Ég er nú aðdáandi
hljómsveitarinnar en verð að við-
urkenna að þótt ég eigi síðustu tvo
diska finnst mér þeir alls ekki
hafa verið nógu góðir, sérstaklega
ekki sá síðasti.
En hvað er nú að gerast? Sonic
Youth valda mér sko ekki von-
brigðum í þetta sinn. Þau eiga það
til að gleyrna því að þau geti
sanrið alveg æðisleg lög, og búa
bara til „fallegan hávaða" sem er
ef til vill meira gaman að flytja á tónleikum en að hlusta á heima í stofu.
A nýja disknum kveður hins vegar við annan tón. Melódísk lög með ró-
legu yfirbragði sem hafa sanrt pláss fyrir óvænt gítar(ó)lrljóð sem fela sig
bak við aðrar fallegri nótur í lögununr. Þarna held ég að krakkarnir hafi
fundið gott jafnvægi fegurðar og ljótleika. Á þennan hátt verður ljótleik-
inn fegurðinni nauðsynlegur
sem hluti af hljóðmynd laganna.
Thurston Moore gítarleikari
og söngvari er, öðruvísi en oft
áður, í aðallrlutverki söngvarans
á þessari plötu. Kim Gordon
bassaleikari og söngkona syngur
þó tvö síðustu lög plötunnar og
meiri læti eru í þeinr lögum,
enda eru læti í stelpunni. Nokk-
uð sniðugt að láta Kim enda
plötuna á hraðari og pönkaðri
nótum því þá kemur óneitanlega
nreiri uppbygging í hlutina.
Pönkuð rúsína í þéttunr,
melódískum og nrjög skemnrti-
legunr pylsuenda.
67