Akranes - 01.07.1957, Side 45

Drangshlíðarfjall og Drangshlíð tóku at-
hyglina alla, fyrst náttúrlega drangurinn,
sem bærinn er kenndur við. Er það mó-
bergs gnípa upp úr flötu túninu og eru
fjárhús og hlöður — og heimamenn vita
kannski hve margt fleira — í dranginum
og undir hlíðum hans. Er þó fegurð
Drangshlíðar rangt gert til með því að
taka furður drangsins fram yfir annað
þar. Brekkusveigurinn umhverfis bæ og
tún er þar svo hófsamlega fullkominn að
lögun og samræmi, að þar tel ég eyfellsk-
ar og mýrdælskar brekkur hvað mest að-
laðandi, sem ég hef séð þær, hömrum
krýndar, fagurlaga og fagurgi-ónar, eins
og þær þó eru gjarna.
Guðmundur knúði kugginn og við
strituðumst við að sitja, renndum að
vísu auga til umhverfis og töldum fallegt
og frjósamlegt, en mér finnst það nú
varla þakkarvert þótt við sæjum það í
þurru veðri, vindlitlu og björtu, en svo
var nú orðið úti eftir að vestur fyrir
Gatnabrún kom.
Einstaka sinnum benti einhver, sem
til þekkti á einhvern stað og nefndi hann,
t. d. Paradísarhelli Barna-Hjalta eða
Kattarnef við Markarfljót. Höfðu sumir
í ferðinni klifrað í hellinn og enga Para-
dís fundið og allir voru óhræddir við
Kattamef, engum kæmi Guðmundur fyr-
ir það. Var þögult í bilnum og menn
farnir að hugsa til leiðarloka. Nefndur
var þó bær og bær, Hamragarðar skammt
frá Seljalandsfossi fyrir fegurð sína, og
einn og einn sögustaður úr Njálu. Ég
sat. eggjasjúkur fullur af hrossasögum,
en komst ekki að með neitt fyrir vélar-
hljóði, hafði auk jiess grun um að efnið
mundi engum falla nema mér. Hundar
lágu við heimreiðir og sátu fyrir okkur
og eltu svo geltandi eða komu á móti
úfnir og ákafir, en öllum gerði R 346
sömu skil. Hann hljóp þá af sér.
Mikið var tekið að bregða birtu þegar
við fórum um Hvolsvöll og aldimmt við
Hellu. Þess varð þó vart, að allir vissu
hvar þeir voru þegar við fórum fram hjá
Land-vegamótum og leiðirnar náðu sam-
an, lagðar utan um jöklana fjóra: Torfa-
jökul, Tindafjallajökul, Mýrdals- og
Eyjafjallajökull með öllu því hálendi, er
þeim fylgir. Hrópaði þá allur lýður:
„Hringurinn, hringurinn, hringurirm lok-
aður“ eða eitthvað þess háttar. Fór þá
að sneggjast um ævintýri. Flóinn í
myrkri og ölfusið aldimmt eru ekki fróð-
legir staðir. Þó slitum við þá myrkra-
setu í sundur með máltíð á Selfossi. Þar
var glatt og bjart. Ég hafði auk heldur
tvíheilagt þar.
Svo furðuleg er flónska mannanna, að
margir, bæði ég og aðrir, halda að þeir
séu fagnaðarfengur öðrum mönnum, ef
þeir geti litið inn í leiðinni. Ég hljóp
því til kunningja, sem ég átti þar á
staðnum, í stað þess að halda hópinn
með ferðafélögunum. Þar var mér boðið
að borða og svo vasklega að vikið að
koma fyrir mig fæðunni, að ég var búinn
að seðja mig og masa mikið og kominn í
gamla hópinn aftur, áður en veitingafólk-
ið þar var búið að bera á borð fyrir hina.
Sat ég svo yfir þeim við borðhaldið og
hafði borðræður mér til ánægju á tveim
stöðum, og er þetta að því, er til min
kemur, mesta afrekið í ferðinn og bygg-
ist allt á greiðasemi og snarleika annarra
en min.
Aftur var haldið af stað. Umferðin
jókst. Margir bílar mættu, ekið var fram
hjá öðrum. Hveragerði birtist, götuljósin
og lyktin, og þá komu Kambar. Þar bar
nokkuð nýrra við. Tvær glerfínar einka-
bifreiðir öskruðu á eftir okkur í brekk-
unni og fóru fram fyrir. Þótti mér þar
óragt ekið. Tók ég eftir númerum af
hendingu og fór að velta því fyrir mér
181
AKRANES