Freyr - 01.05.2004, Blaðsíða 9

Að sjálfsögðu væri skynsam-
legast að stýra þessu þannig. Eins
er Suðurlandið að öðru jöfhu fyrr
til með sláturféð en við fyrir norð-
an og ætti að nýta sér betur sum-
armarkaðinn.
Samband holdafars og bragð-
gœða kindakjöts?
Það vita allir, sem þekkja lamba-
kjöt, að það þarf að vera hæfilega
feitt, þ.e. að kindin sé í góðu ásig-
komulagi. Fólk sem vill fá magurt
kjöt á hins vegar að eiga völ í því.
Við eigum aftur á móti ekkert að
vera feimnir við að segja fólki það
að feitt kjöt sé líka gott. Við erum
að verðfella feita kjötið til bóndans
og sú verðfelling á að skila sér til
neytandans, en það hefúr hún því
miður ekki gert nægilega. Það er
tilfinning mín að þegar við erum
famir að selja feita kjötið, sem er
besta kjötið, með þeim verðmun
sem er á því til neytenda þá kaupa
þeir feita kjötið.
Það er brýnt að eiga gott sam-
starf við verslunina en hún á ekk-
ert að segja neytendum hvað þeir
eiga að borða, heldur hafa það á
boðstólum sem neytendur vilja á
eðlilegu verði.
Svo eru til matarhefðir sem eru
hluti af íslenskri menningu.
Já, og ég tel mikilvægt að við-
halda þeim, það er ljóst að t.d. í
Bretlandi og fleiri löndum þá er
kindin nýtt miklu betur en hér.
Þeir eru ekkert feimnir við að
halda því á lofti að svona hefúr
þetta verið borðað frá alda öðli og
sjálfsagt að gera það áfram. Ég tel
líka mikilvægt að þessi vara sé
sett þannig fram að hún sé að-
gengileg í skólamötuneytum
þannig að fólk venjist því í æsku
að borða þennan mat.
Það má líka hamra vel á því að
við búum í hreinu umhverfi og að
afúrðimar fullnægi ýtmstu kröf-
um um hollustu og hreinleika.
Útflutningur
Utflutningur á lambakjöti?
Það er alveg ljóst að sauöíjár-
rækt í óbreyttri mynd stenst ekki
nema við náum tökum á útflutn-
ingnum og fáum ásættanlegt verð
fyrir hann. Ég leyfi mér að trúa
því að við eigum okkur góða
framtíð í þeim efnum.
Ef við skoðum það sem gerst
hefur sl. fimm ár þá bendir margt
til þess. Þar má nefna að það er
vaxandi áhugi á hollustuvörum,
því fólki fjölgar erlendis sem er
tilbúið að borga hærra verð fýrir
hreina og ómengaða vöm fram-
leidda undir merki sjálfbærrar
þróunar, beggja megin Atlantsála.
Það er vaxandi hræðsla við ýmsa
búfjársjúkdóma, verksmiðjubúr-
ekstur, notkun hormóna, lyfja-
notkun, erfðabreytt matvæli o.fl.
Þú ert þannig að segja að við
verðum að markaðssetja kjötið
sem dýra gœðavöru?
Það er eina leiðin sem við eig-
um, annars fáum við aldrei ásætt-
anlegt verð. Við verðum aldrei
samkeppnisfær á flötu heims-
markaðsverði fyrir þessa vöm.
En við verðum líka að gera okk-
ur grein fyrir því að sá rikisstuðn-
ingur, sem veittur er til sauðfjár-
ræktar, nánast byggir á því að
menn em jafnframt að viðhalda
byggðamynstrinu í landinu. Menn
em að styrkja atvinnulífíð úti á
! landsbyggðinni vegna þess að
þetta hangir allt saman, þ.e. þétt-
býliskjamamir og sauðfjárræktin.
Það er bamalegt að álykta sem
svo að það sé hægt að halda sama
ríkisstuðningi ef sauðfjárbændur
j væm t.d. eitt hundrað en hver með
fleiri þúsund fjár. Um það yrði
engin sátt í þjóðfélaginu.
I þessum efnum er sauðfjár-
ræktin burðarásinn sem síðan gef-
ur vaxtarmöguleika fýrir annað,
svo sem ferðaþjónustu, hrossa-
rækt og fjölmargt fleira.
Friðgeir Guðjónsson í Holti, fjall-
kóngur í Dalsheiði, í fjárhúsunum á
Gunnarsstöðum.
Samfélagið sem slíkt þarf líka
að standast til þess að fólk sætti
sig við að búa þar. Mjög víða á
landsbyggðinni má fólki ekki
fækka frekar til þess að haldið
verði uppi eðlilegri þjónustu, svo
sem skólum, heilsugæslu, verslun
eða því félagslega umhverfí sem
fólk verður að hafa.
Ofan á þetta hefur það svo víða
gerst að til sjávarins hefur undir-
staðan brostið með samþjöppun
fískkvótans á færri hendur og á
stærri staði. Þannig hefúr vemleg
vinna tapast, bæði föst störf við
útgerð og fískvinnslu og fyrir
lausráðið fólk, t.d. unglinga í
sumarvinnu.
í Norður-Þingeyjarsýslu hefúr
landbúnaður haldið best hlut sín-
um af öllum atvinnugreinum og
þar hefur orðið minnst fækkun
fólks. Við emm heppin þama í
kringum mig að á Þórshöfn eigum
við okkar eigin sparisjóð og þar er
Freyr 4/2004 - 9 |