Sameiningin - 01.02.1912, Side 12

364
af kirkjuferðum er sú, að það fer of sjaldan til kirkju.
Hœfileikinn til að njóta guðsþjónustunnar er sökum
vanrœkslu orðinn sljór, næstum kominn í kalda kol, eða
þá hreint og beint dauðr með öllu. Þegar svo er komið,
er alveg eðlileg’t, að guðsþjónustan verði manni þvínær
eða alveg gagnslaus. Fólkið, sem mestrar blessunar
nýtr í guðs liúsi, er það fólk, sem æ og æfinlega er við-
statt á öllum guðsþjónustufundum safnaðanns.
Önnur ástœða mun og almenn, sú nefnilega, að
maðr fer í röngum tilgangi % kirkju. Kristinn maðr
fer í guðs hús til að lofa guð og vegsama og til að njóta
blessandi návistar hans. Þegar þessu er snúið svo við,
að hugsað er eingöngu um ]tanu þátt, sem mennirnir,
prestrinn og aðrir, eiga í því, sem fram fer, þá er sízt
að undra, þótt árangrinn verði allt annað en œskilegr.
Þessi svnd mun býsna almenn meðal vor Islendinga,
bæði heima á ættjörð vorri 0g hér vestra. Hérient
kirkjufólk stendr oss miklu framar í þessu efni. Það
virðist fara í kirkju til að mœta guði sínum og frelsara,
en vér fyrst og fremst prestsins vegna, annaðhvort af
því að liann sé þess virði, að á hann sé hlustað, eða þá
af vorkunnsemi, að hann þurfi ekki að messa yfir tóm-
um bekkjunum. Yerðskuldi prestrinn að vorum dómi
hvorki það lof að heita bærilegr rœðumaðr, né sökum
ljúfmennsku þessa vorkunnsemi, þá förum vér hvergi,
því sjálfra vor vegna þurfum vér alls ekki í kirkju.
Ekki heldr finnum vér til neinnar ábyrgðar gagnvart
guði, liversu mikil sem vanrœksla vor verðr, þótt hún
jafnvel gangi svo langt, að maðr hætti með öllu að
ganga í guðs liús; 0g þó ætti það að vera augljóst liverj-
um skynbærum manni, að með slíku háttalagi gengr
maðr beinlínis í lið með þeim, sem vilja útaf lífinu koll-
varpa kirkju Krists á jörðinni; því kœmist það á, að
fólk tœki almennt upp háttu þessarra manna og sæti
heirna sunnudag eftir sunnudag, allt árið um kring og
ár eftir ár, þá er ekki sjáanlegt annað en að kristin
kirkja væri þarmeð úr sögunni. Vitanlega getr aldrei
til ])ess komið, því kirkja Jesú Krists stendr um aldr
og’ æfi. En það er ekki þeim að bakka, sem af hólmi