Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 31

383
um hann; og segöu mér ;þá meira um hann.“
„Jæja — hvort sem hann er GySingr eöa Rómverji, þá
er Arríus þessi fríör, karlmannlegr og hygginn, og sver eg
þaö vi.ð hinn mikla guö, Pan, að meö því, er eg nú sagöi,
vilda eg að engu leyti óvirða tilfinningar þínar, kæri Mess-
ala! Keisarinn bauö honum hylli sina og vernd, en hann
þá ekki þaö góöa boö. Hann birtist á dularfullan hátt, og
hann heldr sér álengdar svo sem telji hann sig betri en oss
hina, eða viti sig verri. í glímuskólunum skaraöi hann
fram-úr öllunt öörum; hann glímdi viö jötnana bláeygu frá
Rín og flaugst á viö tarfana kollóttu frá Sarmatíu einsog
væri þeir vendir úr víðitágum. Dúumvírinn lét honum
eftir feikna-mikil auðœfi. AÖ hermennsku hneigist hann
svo mjög, aö tilhneiging sú er bein ástríða, enda hugsar
hann ekki um. neitt annað. Maxentíus bauð honum samvist
með nánustu vandamennum sínum, og hann átti að vera
með oss á sjóferð vorri, en vér misstum af honum í
Ravenna. Engu að síðr komst hann hingað heill á hófi.
Við fréttum af honum í morgun. í stað þess að koma til
hallarinnar eða halda til kastalans lét hann farangr sinn
eftir í khaninum, og er svo enn að nýju horfinn. Þetta
allt er býsna undarlegt.“
Fyrst framan af tölu þessarri hlustaði Messala kurt-
eislega á, en lét seni sig varðaði þetta engu; en er á töluna
leið, veitti hann betr eftirtekt; og að henni lokinni tók
hann höndina af teninga-eskinu og kallaði upp: „Kajus
minn ! heyrirðu það, sem eg segi?“
Unglingr einn, sem stóð honum til annarrar handar —
skósveinn hans eða aðstoðarmaðr við kappakstrs-œfing-
arnar þennan dag — varð því feginn, að til hans var talað,
og svaraði: „Ef eg gjörði það ekki, Messala kær! væri
eg ekki vinr þinn.“
„Mansttt eftir manninum, sem slengdi þér flötum í
dag?“
„Meö marða öxl geng eg til að minna mig á það —
það sver eg við ástarlokka Bakkusar" — og orðum þesstim
til áherzlu yppti hann öxlum, svo að eyru hans fóru í kaf.
„Hana þá, vertu örlagadísttnum þakklátr — því eg
hefi fundið óvin þinn. Taktu eftir.“
Síðan sneri Messala sér að Drúsus.
„Segðu okkr meira af honum — honum, sem er tvennt
í einu: Gyðingr og Rómverji — önnur eins samsetning getr
gjört kentár -— eða hestmann — að yndislegri veru — það
sver eg við Föbus Appolló. Hvernig vill hann helzt vera
klæddr ?“
„Einsog Gyðingr."