Sameiningin - 01.02.1912, Síða 35

387
sjálfr; annaö var ætlað gestum; hi‘S þriðja þeirri af kon-
um hans, sem hann mat mest, og þjónustumeyjum hennar;
enn voru ein sex eSa átta minni tjöld, sem þjónar hans
bjuggu í og þeir aörir af fylgdarliöi hans, sem hann haíöi
kosiS aS hafa meö sér til lífvaröar — hraustir menn, er
viörkenning höföu hlotiS fyrir hugrekki, og ágætlega kunnu
aö fara me‘8 boga, spjót og hesta.
Svo sem aS sjálfsögðu var engu því, er hann átti í
eigu sinni, nein hætta búin þar í Garðinum; en þarsem
þa'ö fylgir hverjum, sem fast er viS hann, og sveitamaðr
því heldr háttum sínum einnig meðan hann dvelr í bœ, og
þarsem aldrei er hyggilegt að láta viðteknar varúSarreglur
niSr falla, þá var miSbik tjaldstöSvarinnar haft fyrir kýr
sjeiksins, fyrir úlfalda hans og geitr, og þaS annaS í eigu
hans, sem rándýr eða þjófar kynni helzt aS langa til að
gjöra sér aS herfangi.
Til þess aS Ilderim fái aS njóta verSskuldaSs hróss
skal þaS hér tekiS fram, að hann fór samvizkusamlega
eftir siðvenjum þjóSar sinnar og fullnœgði öllu slíku
jafnvel í minnstu smámunum; hélt hann því háttum eyði-
merkrlífs síns einnig þann tíma, er hann hafSist viS í Pálma-
garðinum; en þarviS bœttist, að hjá honum birtust býsna
fullkomlega hirSingjalifs-hættir forfeSra Israels í fornöld
einsog þeir voru í öndverSu.
Rennum huganum aftrí tímann og hugsum um þaS,
er lest sjeiksins einn dag aS morgni kom aS Lundinum;
hann stöSvaSi þá hest sinn og mælti: „Hérna skal tjaldiS
reist“, og um leiS stakk hann spjóti stnu í jörSina. „Dyrn-
ar til suðrs; tjörnin fram-undan því svona; og þessi böm
eyöimerkrinnar til aS setjast undir tjaldiS um sólsetr!“
Um leiS og hann mælti þessi síSustu orð hélt hann
áfram og að pálmatrjám nokkrum stórum, sem stóðu þar
þrjú hvert hjá öðru, og klappaði hann einu þeirra einsog
hann myndi hafa klappað hesti sxnum á hálsinn, eSa ást-
fólgnu barni stnu á vangann.
Hver annar en sjeikinn myndi meS réttu hafa getaö
sagt viS lestina: ‘Kyrr!’ eða um tjaldiö/: ‘Hérna skal þaS
reist’? Spjótinu var svo kippt úr jöröinni, og í farið eftir
það í grassveröinum var stungið enda fyrstu tjaldsúlunn-
ar í miöjum framdyrum tjaldsins, sem verða áttu; þær átta
hinar voru settar niör — svo aS alls voru þrjár súlna-
raðir með þrem súlum í hverri. Síöan komu konur og
börn, er til þeirra var kallaS, og greiddu sundr tjalddúk-
ana úr ströngunum á úlföldunum. Var ekki auðvitaö, aö
konurnar væri sjálfkjörnar til þess starfs? Því voru þaö
ekki þær, sem klippt höfSu loSnuna af hinum mórauSu
geitum hjarðarinnar, spunniS þar úr þráö, ofið úr þráön-