Sameiningin - 01.02.1912, Síða 39

391
Ilderim tók hendi utanum skeggið, sem flaksaðist um
brjóst hans, og starSi á tölumann, og mátti þá sjá dauft
leiftr í augum hans gegnum skuggann af þungbúnum,
sterklega samankipruSum augnabrúnum.
„Þarnæst er þa'5 að segja“ — hélt Ben Húr áfram—,
„að eg em ísraelsmaðr, af Júda-kynkvísl.“
Sjeikinn lyfti brúnum Iítið eitt.
„Og ekki það aðeins. Eg em, herra sjeik! Gyðingr
með sök einni á hendr Rómverjum, sem svo er þung, að í
samanburði við hana er það, sem Róm hefir gjört þér
rangt til, ekki nema smáræði."
Öldungrinn greiddi nú skeggið í ákefð mestu og lét
brúnirnar síga þangað til jafnvel leiftrið í augum hans
hvarf með öllu.
„Og enn fremr: Eg sver þér það, Ilderim sjeik! —
eg sver við sáttmála þann, sem drottinn gjörði við feðr
mína—, að svo framarlega sem þú veitir mér hjálp til að
koma hefnd þeirri fram, sem eg sœkist eftir, skalt þ-ú
hljóta féð og frægðina, sem uppúr kappleiknum er að
hafa.“
Brúnir Ilderims urðu þýðlegri; hann lyfti upp höfði;
birta fcerðist yfir andlit hans; og það lá við, að sjá mætti
ánœgju þá. er nú reis upp í sál hans.
„Þetta er nóg!“ — mælti hann. „Væri svo, að lygi
leyndist þér undir tungurótum, þá myndi Salómon sjálfr
ekki hafa getað við þér séð. Að þú sért ekki Rómverji —
að þú sem Gyðingr hafir sök á hendr Róm og þurfir að
koma fram hefnd — því trúi eg; og því einnig, að þú haf-
ir gilda og góða ástœðu. En að því er það snertir, hvort
þú hafir þá hœfileika, sem til þess útheimtast, þá er þar
öðru máli að gegna. Hefir þú nokkra reynslu í kapp-
akstri á opinberu leiksviði? Og með tilliti til hestanna —
kanntu að því að láta þá laga sig eftir vild þinni? —
kannast við þig? gegna þér? fara, ef þú segir svo, á eins
fljótri ferð og andardráttr og afl hrekkr til? og svo, er
fast er komið að síðasta andartaki, fylla þá frá djúpi sálar
þinnar þeim eldmóði, er til þess útheimtist að gjöra það
viðbragð, sem öllu öðru er meira? Shkt er ekki ölíum
gefið, son minn! Þekkta eg konung einn — það sver eg
við dýrð drottins sjálfs—, sem kunni að stýra milíónum
manna og hafði þá alveg á valdi sínu, en gat þó ekki
gjört hest sér undirgefinn. Eg tala ekki — þess ber vel að
gæta — um þær heimsku skepnur, sem árið út og árið inn
eiga þeim örlögum að sæta að þrælka fyrir þræla, og eru
með því móti orðnir úrættir að eðli og útliti, algjörlega
fjörlausir; heldr á eg við aðra eins hesta og þá, sem eg á
hér í eigu minni, hcsta, sem í sinni tegund eru kon-