Sameiningin - 01.02.1912, Side 40

39-2
ungar, hesta, sém ætt sína eiga aö rekja til stóöhrossa
lyrstu Egyptalands-konunga, — fáka, sem eru félagar
mínir og vinir, eiga heima í tjöldum og fyrir langan vana
hafa svo laðazt aS mér, að þeir eru mér algjörlega sam-
lyndir, — fáka, sem bœtt hafa viti voru við upphaflegar
eSiishvatir sjálfra sín, vorri sál við meSfœdda sálargreind
þangað til svo er komiS, aS þeir finna til alls þess metn-
aðar, alls þess kærleika, alls' þess hatrs og allrar þeirrar
fyrirlitningar, sem vér þekkjum, — sem eru hetjur í stríði,
og eins má reiða sig á og trúfastar konur. Hó! hér.“
Þjónn var jafnskjótt til taks.
„Lát Arabana koma!“
Maörinn kippti óöar nokkrum hluta skilrúms-tjaldsins
til hliöar, og sást þá þar fyrir innan hópr af hestum, sem
biöu við allra snöggvast, þarsem þeir stóöu, einsog þeir
væri aö átta sig á, að á þá væri veriö aö kalla.
„Komið!“ — mælti Ilderim til þeirra. „Hví standiö
þiö þarna? Heyrir ekki ykkr til alit, sem er mitt? Komiö
— segi eg!“
Þcir gengu í hœgöum sínum, en hátíölega, inn.
„Son ísraels!“ — sag'Si húsbóndi; — „Móses var frá-
bært mikilmenni, en ekki get eg stillt mig um aS hlæja, er
eg hugsa um þaö, aS hann leyfSi feSrum þínum uxann,
þaS þungfœra vinnudýr, og asnann, eins daufgjör og siga-
Iegr og hann er aS eðlisfari, en bannaöi þeim að hafa
hesta í eigu sinni. Getr þú ímyndaö þér, aö hann heföi
gjört þaS, ef hann heföi séð þann arna —■ og þennan —
og þennan?“ Og um leið og hann mælti svo lagöi hann
hönd sína á ásjónu þess hestsins, sem fyrst náði til hans,
og klappaSi honum meS takmarkalausri velþóknan og viö-
kvæmni.
„ÞaS er misskilingr, herra sjeik! misskilningr“ —
mælti Ben Húr meö ákefö. „Móses var hermaðr eigi síSr
en löggjafi ástfólginn hjá guöi; og aö ganga útí hernaS —
hvaö er það í raun réttri annað en að elska allar skepn-
urnar, sem þar taka þátt x — þessar skepnur og allar
aörar?“
Frábærlega frítt höfuð kom nú fast uppaö brjósti hans
— meS stórum augum, þýðlegum einsog hjartaraugu, sem
þéttr ennis-toppr huldi til hálfs, og litlum hvössum eyrum.
sem hölluðust vel fram, meS opnum nösum og efra flipan-
um í stöðugri hreyfing. „Hver ert þú?“ — svo spurði
skepnan eins skýrt og maör myndi nokkurn tíma hafa talaö.
Ben Húr kannaöist viS einn þeirra fjögra, kapphlaups-
hestanna, sem hann hafði séð á skeiövellinum, og rétti
opna höndina undir eins aö hinni fögru skepnu.
„Þeir munu segja þér, guSlastararnir, — veröi dagar