Sameiningin - 01.02.1912, Síða 42

394
„meí5 hvílíkri vandvirkni og samvizkus-emi skrifarar
Musterisins í hinni helgu borg halda skrá yfir nöfn ný-
fœddra barna, til þess aS sérhver ísraelsmaíSr fái rakitS ætt
sína aftraö upphafi, þótt foríeðrnir sé af þeitn taldir hafa
veriö fyrr uppi en var í reyndinni. Foifeör mínir — lifi
minning þeirra síung æfinlega! —■ töldu sér þaS ekki synd
að taka þá hugmynd að láni og heimfœra hana til hinna
mállausu þjóna sinna. L,íttu á þessi spjöld!“
Ben Húr tók hringina, aSskildi spjöldin og sá þá, aS
á þeim var krot nokkurt á tungu Araba, sem sviSiS hafði
verið á hið slétta yfirborð þeirra með hituðum málmbroddi
hvössum.
„Getr þú lesið letrið, son ísraels?"
„Nei. Þú verör að segja mér, hvað það merkir.“
„Vita skaltu þá, aS á hverju spjaldi stendr nafn fol-
alds ómengaðrar ættar, sem forfeðrum mínum fœddist á
tímabili margra liðinna alda; einnig foreldra-nöfn folalds-
ins. Taktu þau þér í hönd og gættu að, hve gömul þau
eru, til þess þér veiti hœgra að trúa.“
Sum spjöldin voru svo slitin, að letriS var nærri því
máð af þeim. ÖH voru þau orSin gul af elli.
„í kistunni þeirri arna hefi eg — þaS get eg sagt
þér — söguna fullkomna — samfara sannanagögnum urn-
fram flestar sögur aSrar—, þannig, aS sjá má uppruna
allra þessarra — hvers einstaks af hestunum, sem nú beiS-
ast athygli þinnar og ástarhóta; og einsog þeir koma nú
fram fyrir okkr hér, svo komu feSr þeirra, jafnvel þeir,
sem fjarlægastir eru aS tíma, til forfeSra minna undir
tjald-þaki einsog þessi hestr minn til aS eta úr lófa hús-
bónda síns þaS, sem þeim var skammtaS af byggi, og láta
viS sig tala einsog börn, og einsog börn meS kossum tjá
þakklæti sitt, sem þau fá ekki lýst meS oröum. Og nú
mátt þú, ísraels son! trúa yfirlýsing minni — sé eg herra
eyðimerkrinnar, þá lít hér þjóna rnína! Taktu þá frá
mér, og eg verð einsog sjúkr maðr, sem látinn er eftir af
lest til þess aö hann deyi. Þökk sé þeim, ellin hefir ekki
neitt dregiS úr ótta þeim, sem mönnum stendr af mér á
þjóSvegunum milli borga, og ekki mun hún neinu fá á
orkað í þá átt svo lengi sem eg hefi niátt til að fara meS
þeim. Mér er nú hlátr í huga, því eg gæti sagt þér írá
stórvirkjum furSulegum, sem forfeðr þeirra hafa afrekaö.
í góðu tómi gæti eg skýrt þér nákvæmar frá því; en rétt
sem stendr læt eg nœgja aS geta þess, aS engmn hef-
ir nokkru sinni náð þeim, er þeim var eftirför veitt, og
aldrei brugðust þeir heldr — það sver eg viö sverS Saló-
mons—, er þeim var stýrt til þess að reka óvini á ílótta.
Þess IrS eg jng þó vel að gæta, að þá voru þeir alfrjálsir