Sameiningin - 01.02.1912, Qupperneq 44

396
A sömu stundu kvaö viö hávaði all-m’kill fyrir utan
tjaldið við bakdyrnar.
„'KvöldverSr er til — hérna! og þar kemr Balthasar,
vinr minn, sem þú skalt nú kynnast. Hann hefir sögu aS
segja, sem ísraelsmaðr ætti aldrei aö þreytast á aS heyra.“
Og svo bœtti hann þessu viö, og talaSi þá til þjón-
anna:
„Farið. burt meö ættartölu-skrárnar, og látiö gimstein-
atia mína þangaö sem þeir eiga aö vera.“
Og þjónarnir gjörðu sem fyrir þá var lagt.
FJÓRTÁNDI KAPÍTULI.
Að kvöldverði hjá Ilderim.
Ef lesendr muna eftir máltíöinni, sem austrlenzku
vitringarnir höföu hver meö öörum, er þeir fundust í eyöi-
mörkinni, munu þeir skilja þaö, er gjört var ti! undirbún-
ings kvöldveröinum í tjaldi Ilderims. Munrinn var aðal-
lega í því fólginn, aö nú voru meiri efni og betri þjónusta.
Þrem dúkum var varpaö ofaná gólfábreiöuna i bili
því, er nálega var innilukt af legubekknum; svo var komiö
meö borö, sem ekki var meira en fet á hæö, og þaö sett
á sama staö, og á þaö var einnig breiddr dúkr. Útúr ti!
annarrar handar var komið fyrir leirofni, er fœra mátti
úr staö, undir umsjón konu einnar, sem haföi þaö hlut-
verk, aö sjá þeim, er í samsæti þessu voru, fyrir brauöi,
eöa nákvæmar sagt heitum lcökum úr mjöli þvi, er malaÖ
var í handkvörnum nokkrum, sem stööugt gengu og möl-
unarhljóðiö heyrðist frá í öðru tjaldi þar nálægt.
Balthasar var meðan þetta gjörðist fylgt innað legu-
bekknum, og tóku þeir Ilderim og Ben Húr þar við honum
standandi. Hann gekk í svörtum kufli víðum; fótatak
hans var veiklulegt, og hreyfingar allar seinar og gætileg-
ar, enda studdi hann sig við stóran staf, jafnframt því er
hann var leiddr af þjóni einum, og var svo að sjá. að hann
væri algjörlega kominn uppá þann stuðning.
„Friðr sé með þér, vinr minn!“ — mælti Ilderim með
lotnipg. „Friðr með þér og vertu velkoirinn!“
Egyptinn lvfti höfði og svaraði: „Eg óska þér einnig,
göfugi herra sjeik! — þér og þinum — friðar og blessun-
ar frá guði, hinum eina, sanna og kærleiksríka.“
Orð þessi voru svo þýðlega og guðrœkilega borin fram,
að Ben Húr varð hrifinn af lotningar-tilfinning; auk þess