Sameiningin - 01.02.1912, Qupperneq 45

397
var blessunaróskinni, sem fólst í svarinu uppá kve'Sju hús-
ráðanda, meðfram beint að honum, og meðan þau orð voru
borm fram, höfðu augu hins aldraða gests, sem tindruðu,
þótt þau lægi djúpt, hvílt á ásjónu Ben Húrs nógu lengi
til þess að vekja í brjósti hans nýja tilfinning og dular-
fulla, og svo sterka, að hann aftr og aftr meðan á máltíð-
inni stóð virti vandlega fyrir sér hið afar hrukkótta og
blóðlausa andlit öldungsins, til þess að lesa útúr því það,
er þaö hefði aö geyma; en ávallt hélzt þar sami sviprinn,
blíðr, róiegr og vonglaör einsog á barni. Skömmu síðar
komst hann að raun um, aö þessi svipr var stöðugt ein-
kenni mannsins.
„Þetta er, herra Balthasar!“ — mælti sjeikinn og
lagöi um leið hönd sína á handlegg Ben Húrs — ,,maörinn,
sem ætlar að brjóta me'ö ökkr brauð í kvöld.“
Egyptinn leit til hins unga manns, og bar útlit hans
enn þess vott, aö þetta kœmi honum óvart og gjöröi hann
efablandinn; og er sjeikinn sá það, hélt hann áfram og
sagði: „Eg hefi lofað honum aö reyna hestana mína á
morgun, og fari allt vel, má búast við, að hann þreyti meS
þeim kappakstr við leikina í Circus."
Balthasar starði enn.
„Hann kom meS beztu meömælum" —• hélt Ilderim
áfram, en var þó í miklum vandræSum meS þaS, er hann
vildi segja. „ÞaS má gjöra þér hann kunnugan meS því
aö segja, aS hann sé son Arfíusar, sem var tiginn maSr
rómverskr og í siglingum, þó aS“ — sjeikinn hikaSi sér,
en tók þó aftr til máls hlæjandi — „þó aS hann hinsvegar
segi afdráttarlaust, aS hann sé ísraelsmaSr af Júda-ætt:
og eins víst og guS er dýrlegr trúi eg þvi, sem hann segir
mér.“
Balthasar gat ekki lengr haldiS sér frá að koma meS
athugasemd.
„1 dag var eg, hágöfgi sjeik! í lífshættu staddr og
heföi farizt, ef maör einn ungr, alveg einsog þessi hér —
nema því aSeins aS þetta sé einmitt sá hinn sami—, hefSi
ekki komiö mér til hjálpar, þegar allir aSrir flýöu, og
bjargaö mér.“ SíSan beindi hann orSum sínum aS Ben
Húr og spurSi hann: „Ert þú ekki sá maSr?“
„Eg get ekki sagt svo mikið sem það“ — svaraSi Ben
Húr meS lotningarfullri hógværö. „T>aS var eg, sem
stöSvaði hesta hins hrokafulla Rómverja, er þeir komu
þjótandi og viS lá, aö þeir træSi úlfaldann undir viS Kast-
alíu-lind. Dóttir þín lét eftir hjá mér bikar.“
Dró hann síSan fram bikar úr barminum á skikkju
sinni og rétti hann að Balthasar.
Það leiftraði ljós í hinu föinaSa andliti Egyptans.