Sameiningin - 01.02.1912, Síða 56

408
tim, en orð hans mun stöSugt sanda, af því að það er sann-
leikrinn."
Ummæli þessi voru borin fram svo hátíölega, aS ekki
verSr meS orSum lýst.
„Röddin, sem viö mig talaSi viS vatniS, var hans rödd,
og hún sagSi: ‘Sæll ert þú, sonr Mizraim’s! Endrlausnin
kemr. Ásamt tveim öSrum frá fjarlægum stöSum skalt
þú sjá frelsarann’. Eg hefi séS frelsarann — blessaS sé
nafn hans!—, en endrlausnin, sem var annar þáttr í fyrir-
heitinu, er enn ókomin. SérSu nú? Væri barniö dáiS,
þá væri enginn til aS afreka endrlausnina, og orSiS væri
markleysa, og guS — ó! eg þori ekki aS segja þaS.“
Hann varpaSi upp báSum höndum meS hryllingi.
„Endrlausnin var verk þaS, sem barnið fœddist til aS
afreka; og s.vo lengi sem fyrirheitiS helzt viS getr jafnvel
dauSinn ekki slitiS hann frá verki hans unz það er fulInaS
eða aS minnsta kosti á leiðinni til fullnunar. Tak það gilt
sem eina ástœöu fyrir því, aS eg trúi því, sem nú er um
aS rœða; en veit mér svo frekari eftirtekt.“
Hinn göfugi maSr þagnaði.
„Viltu ekki bragSa á víni?“ — spurSi Ilderim meS
lotning; — „það er þarna fast hjá þér; lítt’ á!“
Balthasar bergSi á ví'ninu og sýndist hressast; síSan
hélt hann áfram:
„Frelsarinn, sem eg sá, var fœddr af konu, aS eSlisfari
einsog vér og öllu böli voru undirorpinn — jafnvel dauS-
anum. Sé þaS hiS fyrsta, sem eftir þarf aS muna í máli
þessu. Þá er þvínæst aS athuga hlutverkiS, er honum
er sett fyrir. Er ekki hlutverk þaS svo, aS einungis maðr
myndi til þess hœfr aS inna þaS af hendi ? — maðr, spakr
að viti, staSfastr, gætinn — fulItíSa maðr, en ekki barn?
Til þess aS verSa þaS hlaut hann aS þroskast einsog vér
þroskumst. HugsiS nú um hætturnar, sem lífi hans voru
búnar á þeirri biðartíS — hinni löngu biöartíö frá því er
hann var í œsku þangaötil hann var orðinn fulltíöa maör.
Stjórnarvöldin, sem þá v'oru uppi, voru óvinir hans; Heró-
des var óvinr hans: og hvernig myndi Róm hafa viS hon-
um snúizt? Og að því er snertir ísrael — ef þaö fólk
kannaöist ekki við hann, þá myndi þaS veröa til þess, aS
honum yrSi útskúfaS. GætiS nú aS. Hvort myndi meS
nokkru ööru rnóti betr veröa borin umhyggja fyrir lifi
hans, meöan hann í uppvextinum væri ósjálfbjarga, en
meS því aS láta alls ekkert eftir honum tekiS ? Og því
segi eg viS sjálfan mig og hlustandi trú mína, sem
ekkert annaS hrífr á en kærleikr fullr eftirlöngunar — eg
segi þaS, aS hann er ekki dáinn, þótt óvíst sé meS öllu,