Sameiningin - 01.02.1912, Qupperneq 57

409
hvar ’nann er; og þarsem verk hans bíSr enn ógjört, þá
hlýtr hanti að birtast aS nýju. Nú hafið þið heyrt ástœð-
ttrnar fyrir trú minni. Eru þær ekki fnllgildar ?“
Yfir hin smáu Araba-augu Ilderim’s brá birtu rétts
skilnings, og Ben Húr, sem nú var orðinn miklu hressari
í huga en áðr, tók mjög hjartanlega undir og sagði: „Eg
get að minnsta kosti ekki mótmælt ástœSum þínum. En
gjörSu svo vel aö láta okkr heyra, hvaS þú enn framar
hefir til þíns máls.“
„Er þér þetta, sem þú heíir heyrt, ekki nóg, sonr
minn? — Jæja“ — hélt hann svo áfram meS rólegra mál-
rómi—, „nú er eg sá, aS ástœSurnar voru gildar, — er mér
varS enn ljósara, aS þaS var guSs vilji, aS barnið fannst
ekki—, varS þolinmœSi eitt megin-atriSi í trú minni, og eg
setti mér þaS, aS eg skyldi bíSa.“ Hann lyfti upp augum
sínum, fullr heilags trausts, og þagnaSi einsog í leiSslu,. —
„Eg bíS nú. Hann er á lífi og heldr vel hiS mikla leynd-
armál sitt. Sakar ekki, þótt eg geti ekki fariö til hans,
eöa tilgreint fjalliö eSa dalinn, þarsem hann hefst viö.
Hann er á lifi — og má vera, aö hann lifi einsog ávöxtrinn
lifir í blóminu, eöa einsog ávöxtrinn, þá er hann er kominn
fast aö því aö veröa fullþroska; en þess em eg fullvís, útaf
fyrirheiti guSs og ástœöunni fyrir því, að hann er á lífi.“
Ben Húr titraði af tilfinning þeirri, er nú fór gegnum
sál hans; þaö stafaöi af því, aö hálfgjör efi hjá honum
var þá aö deyja út.
„Hvar ímyndarSu þér aö hann sé?“ — spurSi hann
svo í lágum málrómi og hikandi, einsog sá, sem finnr til
þess, aö vörum hans er haldið aftr til heilagrar þagnar.
Balthasar leit góölátlega til hans og svaraði, þótt ekki
væri hugr hans enn meö öllu kominn úr leiöslunni:
„Eyrir fám vikum sat eg hugsandi í húsi mínu viö
Níl, sem stendr þar svo fast viö ána, aö þeir, sem framhjá
fara á bátum, sjá þaö og um leiS myndina af því, er spegl-
ast í v’atnsfletinum. 'Þrítugr maSr, sagði eg viS sjálfan
mig, ætti aö hafa plœgt allan akr lifs síns og vandlega í
hann sáö; því eftir það er sumartíö og úr því naumast
tími til aö ljúka viö sáning. Barnið er nú tuttugu og sjö
ára, sagöi eg enn fremr — sáötíö hans hlýtr því aö vera
fyrir hendi. Eg spuröi sjálfan mig, einsog þú hefir' spurt
mig hér, sonr minn! og svaraði meö þvi aö koma hingaö,
þarsem mér skildist myndi vera góðr hvíldarstaðr, svo
mjög nálægt landinu, sem guð veitti feörum þinum. Hv’ar
annarsstaðar myndi hann eiga aö birtast, ef ekki í Júdeu?
í hverjum bœ mvndi hann eiga aö hefja verk sitt, ef ekki
Jerúsalem? Hverjir ætti fyrst aö veita margvíslegri bless-