Sameiningin - 01.02.1912, Side 63

415
haíSi sett sér á ókominni æfi. En í hugsunum hans öllum
um þaö aö undanförnu var eyöa, sem honum hafði ekki
tekizt aö brúa eða fylla út, — og eyða sú var svo víö, aö
hann gat ekki nema óljóst eygt þaö, sem hinum-megin
hennar var. I'lá er hann loks heföi lokiö hermennsku-
námi og fullkomnaö sig svo í þeirri íþrótt, aö hann gæti
tekiö viö yfirforingja-stööu, hvaö myndi það ;þá sérstak-
lega vera, sem hann ætti aö beita kröftum sínum viö ?
Stjórnarbylting haföi hann aö sjálfsögðu í huga; en fram-
rás viöburöa í slíkum byltingum hefir ávallt veriö nokkurn
veginn eins, og til aö koma mönnum til aö vera þar meö
hefir jafnan tvennt veriö nauösynlegt: aö einu leyti góö
og gild ástœöa, eöa vfirvarps-ástœöa, fyrir því, aö menn
léti hefjast handa til ófriðar, en í annan stað sterkar líkur
fyrir því, að fyrirtœkið fengi leiözt vel út. Sá, sem til þess
er knúinn aö koma fram hefnd fyrir eitthvert ranglæti,
berst oftast karlmannlega; en enn betr berst þó sá, sem
um leið og ranglætiö knýr hann áfram hefir stööugt fyrir
augum væntanlega sœmdar-niörstööu, þá er í sér felr
smyrsl sárum hans til grœöslu, uppbót á því, er meö hreysti
hefir verið í sölurnar lagt, og, ef hann híðr bana í barátt-
unni, þakkláta endrminning eftir sinn dag hér.
Til þess aö komast til fastákveöinnar sannfceringar um
þaö, að ófriðar-fyrirtœkið styddist við full-gildar ástœður,
og í annan stað, að það myndi takast vel, þurfti Ben Húr
vandlega aö gæta að væntanlegum áhangendum, sem hann
yrði til að líta, þá er allt væri búið undir ófriðinn. Svo
sem að sjálfsögðu voru þeir menn landar hans. Margvís-
legt var ranglætið, sem ísrael haföi orðið fyrir um dagana,
og sérhver sonr Abrahams átti í því sinn þátt, nógu mik-
inn til þess að hlása honum í brjóst helgan vígamóð til
hluttöku í ófriðnum.
Víst var nóg til saka; en endalokin — hver myndi þau
verða ?
Klukkustundum og dögum hafði hann varið til að íhuga
þessa fyrirætlan sína án þess að komast að neinni ákveðinni
niðrstöðu; endirinn á hugleiðingum hans var ávallt hinn
sami ■— óljós, þokukenndr 'draumr eitthvað útí loftið um
frelsi þjóðar lians. Var það nóg? Hann gat ekki svarað
þeirri spurning neitandi, því með því að neita hefði hann
kveðið upp dauðadóm yfir von sinni; hinsvegar fœrðist
hann undan að játa spurningunni, því dómgreind hans
sagði honum, að það væri rangt. Hann gat jafnvel ekki
fullvissað sig um, að ísraelslýðr væri því vaxinn að berj-
ast uppá eigin býti gegn Róm með von um sigr. Honum
var kunnugt um útvegu hins mikla óvinar, og um það, að
íþróttir óvinarins voru útvegunum meiri. Allsherjar