Sameiningin - 01.02.1912, Side 66

418
komið til hugar; enn srör hafði nokkur þeirra, er enn voru
komnir fram hér á jöröu, látið það til sín heyra með ber-
um oröum, að í stjórnmálum og þeim til eflingar — til að
styöja friö og reglu — væri kærleikrinn betri og máttugri
en ofbeldi.
Meöan sem hæst stóö á þessum dagdraumum Ben Húrs,
var hönd lögð á heröarnar ó honum.
„Eg þarf aS segja viS þig nokkur orS, kæri son Arrí-
usar!“ — mælti Uderim um leiS ag hann nam staSar viö
hliSina á honum. — „Örfá orS aSeins, og síSan verS eg aS
hverfa aftr, því aS ótt líðr á kvöldiS.“
„Vertu velkominn, herra sjeik!“
„A8 því er snertir tíSindi þau, sem þú heyröir fyrir
skemmstu" — mælti Ilderim nálega tafarlaust—, „þá trúSu
öllu nema því, hverskonar ríki þaö muni verða, sem barniö
stofnar, þegar þaS kemr; um þaS efni allt skaltu hugsa
stillilega þartil þú hefir hlustaö á Símonídes kaupmann,
sem er valmenni og á heima hér í Antíokíu, og skal eg gjöra
þig honurn kunnugan Egyptinn segir þér frá draumum
sínum í þeirri mvnd, sem honum er eSlileg, en of góS fyrir
heirn þennan; Símonídes er hyggnari; hann mun láta
hljóma í eyrum þínum ummæli spámanna yövarra og benda
á bók og blaSsíSu, svo þú getir ekki neitaö því, aS barniö
verör í reyndinni konungr GySinga, annar eins konungr og
Heródes var — þaS sver eg viö dýrS guSs — aöeins betri
og langtum höfSinglegri. Og þá — athuga þaö vel — fá-
um viS aS njóta unaSarins af því aS geta komiö fram
hefnd. Nú hefi eg sagt þér þaS, sem eg vildi sagt hafa.
FriSr sé meS þér!“
„Bíddu viö, herra sjeik!“
Hvort sem Ilderim heyröi. þetta eöa ekki, þá stóö hann
ekki viö.
„Enn er eg minntr á Símonídes" — sagSi Ben Húr í
gremju—, „bæöi hér og þar, vmist af þessum eSa hinum.
Svo lítr út sem þjónn föSur míns ætli aö hanga býsna-vel
á mér; aö minnsta kosti hefir hann vit á aö halda því föstu,
sem er mín eign; hann er því auöugri en Egyptinn, hvort
sem hann er honum vitrari eöa ekki. ViS sáttmálann sver
eg, aS enginn ætti aS leita til þeirra, er gjörzt hafa sekir í
ótrúmennsku, í því skvni aS finna þar trú þá, er vert er
aS varöveita, enda skal eg ekki gjöra þaS,. En, þei þei!
þar heyröist söngr •— og þaö er kvenmanns rödd eöa —
engilsrödd. Hún berst hingaö.“
Utanaf vatni áleiSis til tjaldsins kom kona syngjandi.
Rödd hennar leiö áfram eftir vatnsfletinum, sem ekki bærSi
á sér, hljómfögr einsog þá er blásiS er á flautu, og varö
hærri og hærri meö hverju ltöanda augnabliki. Allt í einu