Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 75

63
99
Eftir Arnrúnu frá Felli.
Bekka litla í Brattholti lá cg beið
batans. Allir Brimtangabúar — nema
Bekka — bjuggust við að það yrði
langa biðin.
Hraðskreiðasti bifbátur “L. P. Hal-
vorsen & Sön”, hafði verið sendur til
Sandfjarðar eftir lækni. Snertur af
hábbólgu og hræðsla um barnaveiki,
gekk að elztu dóttur Hólm verzlunar-
stjóra. Meðan læknirinn var að skoða
sjúklinginn, skrifa skolvatns-lyfseðil og
fullvissa fjölskylduna um hættuleysi
hálsbólgunnar — kallaði það mein-
lausan kverkaskít — hafði einhver at-
hugu! sál stungið því að Petu í Bratt-
hojti, að réttast væri fyrir hana að
nota sér komu læknisins; úr því Bekka
væri bnin að liggja rúmföst í rúmar
þrjár vikur, væri ekkert betri, og
hefði þar að auki verið vella allan
veturinn. Peta hlaut þeim ráðum.
Læknirinn kcm, skoðaði Bekku, löf-
aði að senda meðöl með bátnum til
baka, strauk um vanga hennar í
kveðjuskyni, og hé!t svo tiil dyra. Peta
bvriaði að ympra á því, hvað hann
héldi að telpan þyrfti að liggja lengi.
Læknirinn svaraði því til að göngin
væru dimm, og beiddi hana að lýsa sér
út. Á hlaðcnu töluðust þau við litla
stund; svo kvaddi hann hana með
h’ýju ha^dabandi, neitaði að þiggja
borgun, fllýtti sér af stað — kvað bát-
inn bíða.
Peta stóð og studdist upp við bæj-
arvegginn. Móða lagðist fyrir augu
hennar, og henni sýndust tveir lotnir
læknar ganga þreytulega ofan tröð-
ina. Svo var eins og hún rankaði við
sér; hún brá svuntuhorninu nokkrum
sinnum fyrir augun, greip skjólu, sem
hvolfdi á stéttinni, og hélt til brunns.
Fregnin um komu læknisins að
Brattholti, barst eins og brunakall um
nágrennið. Þegar sást til Petu, flýttu
kcnurnar sér í veg fyrir hana, og allar
báru þær upp sömu spurninguna:
“Hvað sagði læknirinn?” En Peta
svaraði þeiim eitthvað á þessa leið:
“Fvrst vildi hann ekki segja neitt
ákveðið. En þá sagði eg: “Eg vil
fá að heyra álit yðar, alveg afdráttar-
laust,” sagði eg; en þásagðihann:
“Ja, því miður, kona góð. eg he’fi
mjög litla von — og klappaði á öxlina
á mér —. Hún ’hefir fengið hjartabil-
un, mjög hættulega, upp úr skarlats-
sóttinni. Og ef bjúgurinn heldur á-
fram að aukast —. En hann skvldi
senda dropa, sem drægju úr andar-
teppunni. — Aumingja Rebekka
min!
Beta talaði hægt og stillilega um
þessa nýiu viðbót við raunir sínar.
Nágrannakonurnar tóku ekki eft:r
neinu óvenjnlegu í 'framkomu hennar
eða látbragði. öðru en því, að hún
sagði: “Rebekka mín”, en ekki Bekka
litla, eins og venja ihennar var. En
hún hafði orð fyrir, að láta ekki mik-
ið bera á tilfinningum sínum við fólk
út í frá.