Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Síða 78

76
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
tala við prestinn? Eg ætla að biðja
Valgerði í Fremstubúð að skreppa
fram að Bergi, eg veit hún gerir það
með orðinu, þegar hún veit, hvernig á
stendur.”
“Þú veizt nú eins vel og eg, hve gott
og hlýðið barn hún Bekka litla hefir
verið, svo ef nokkur mætti vera viss
um að komast til guðs —. Eg er svo
hræddur um, að hún verði svo ótta-
slegin, þegar presturinn fer að tala
um — um —. Hún er svo ung. En
þú ræður. Ef þú heldur, að það sé al-
veg óumflýjanlegt —”
“Hamingjan veit eg vildi eg vissi,
hvað eg ætti að gera,” sagði Peta um
leið og hún batt á sig strigasvuntuna,
og fór að skúra gólfið.
Davíð tók hækjuna, opnaði með
varúð hurðina; Bekka virtist sofa,
svo hann sneri við, staulaðist út; sett-
ist á stein bak við kotið.
Þannig áttu þá framtíðardraumar
hans að rætast! Hvað skyldu þau
hjónin 'halfa gert fyrir sér, að hönd ör-
laganna hvíldi svona þungt á þeim?
Að hann skyldi verða fyrir þessu
slysi, sem gerði hann ófæran um, að
sjá til fullnustu fyrir sér og sínum. Að
Óli litli, átjána ára gamall efnisung-
lingur og augasteinn móður sinnar,
skyldi hverfa svona váveiflega. — En
að missa Bekku litlu, var meira en
honum fanst hann geta borið. — Peta
mundi ef til vill ekki taka sér það eins
nærri og druknun Cla — hún var
aldrei söm síðan, svo kaldlynd og bit-
ur, ef eitthvað út af brá. Og hvað
átti hann nú að grípa til, þegar trega-
köst settust að henni? Hann hafði
oftast getað sýnt henni fram á það,
að þau mættu vera guði þakklát fyrir
Bekku litlu. En nú myndi hann víst
hafa Iítil ráð til að hugga hana. Ein-
kennilegt, að honum hafði aldrei
hvarflað í hug sá mögúleiki, að Bekka
yrði tekin af þeirn. En gott var það
að vísu; marga ánægjustundina hafði
hann haft af því, að hugsa um fram-
tíð hennar. Honum háfði þó mátt
detta í hug, að ekki væri alt með
feldu, jafn veikgerð og lítilfjörleg
sem hún ihafði verið upp á síðkastið
— oft kvartað um magnleysi og
hjartaverk. En þau höfðu í blindni
sinni haldið það vera vaxtarverk, sem
mundi éldast af henni.
Og hann sem ha'fði verið að vona,
að þau gætu Iofað henni suður á
hausti komandi, þegar skuldinni við
verzlunina yrði lokið; vissi, hvað hún
þráði að læra til bókarinnar. Og nú
hafði hann á tveim árum dreg’.ð sam-
an tuttugu og tvær krónur áttatíu og
fimm aura, sem góðir viðskiftavinir
hans höfðu stungið að honum, umfram
það, sem hann hafði sett upp fyrir
band á bókum. — Margur hafði verið
honum góður. — Hvað hann hafði
hlakkað til að lauma því að henni um
leið og hún færi! — Hvernig stóð á
þessu miskunnarleysi örlaganna?
Það hafði vorað snemma. Tún-
bletturinn fyrir framan kotið var orð-
inn fagurgrænn. Sólin skein í heiði,
o® sendi geisla sína inn um litla fjögra
rúðu gluggann í Brattholti. Bauna-
grasinu og rósinni í gluggakistunni
hafði miðað daglega. Fyrsti rós-
hnaopurinn var að því kominn að
springa út.
Sólargeislarnir teygðu sig yfir á
dragkistuna. sem stóð fvrir aftan
gamla legubekkinn, og skinu á 'lítið
marmaralíkan af Kristi. Líkanið var