Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 82

80
TlMARIT RJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
“Blessað barnið mitt,” sagði Davíð
klökkur.
“Hvaða ósköp hefir hann kólnað,
alt í einu,” hugsaði Bekka. Hún lá
með aftur augun, reyndi á ný að
sofna. — Hún gerði tilraun til að toga
sængina yfir brjóstið, en var svo
magnþrota, að hún gat það ekki. —
“Undarlegt, hvað skifti skjótt um
veður! Áðan sófskin og blíða, en nú
þessi ískuldi. Líklega farinn að snjóa.
— Nei, hver var að kveða fyrir utan
gluggann? — Hvaða skelfing hafði
hann dimira og óviðfeldna rödd! —
Hún h'Iustaði:
“Eg slá Ihvar ‘hann kdm neSan úr
Djúpadal
úr dimmunni’ aS handan—á bleikum,
með sSShött, í síSúlpu’, á bleikum.
Hann bar þar dökkvan viS dvergasal.
— Og dísirnar gengu írá leikum.”
“Mikið var þetta óviðfeldið erindi!
Hver getur þetta eiginlega verið?”
Hún tók að ryfja upp fyrir sér raddir
Brimtangabúa, en var ekki mögulegt
að muna eftir neinum líkum róm.
“ViS jódyninn titraSi hamrahöll,
'Cig heiSgei-Iar lögSu á iflótita. —
Hver lfu.gl lagSi þegjandi’ á flótta,
en sku.giginn hans féll á víSan völl
ssm váboSi hríSarnótta.”
“Hvaða óttalega var að verða kált!
— Það vildi eg að pabbi kæmi inn og
lokaði glugganum.”
Röddin fyrir utan gluggann var nú
hás og hvíslandi. — Minti hana á Reg-
invald holdsveika, rétt áður en hann
var sendur á spítalann.
“Eg grylti’ í ihann, — sá ekki gerla skil
í geigvænni, fjarlægri móSu.
Og drangar í mollu-móSu
'hjá dysinni gömlu viS ÐauSsmanns-
Gil
sem draugar á gægjum stóSu.”
“Ðauðsmanns-Gil!” — fskaldur
sviti spratt út um enni hennar og
brjóst. Óttinn gerði henni enn erfið-
ar um andardráttinn. Hún reyndi að
rísa upp, eins og til að mótmæla því,
sem flaug í gegnum hugann. —
Deyja! Nei! nei!
“Nú ©tóS eg þar einn — meS ólokin
igj ölld
og átti til mála aS svara,
til kæru oig sakar aS svara.
Svo margt átti’ eg ógert, en — komiS
kvöld!
Nú kveiS eg tiil þings aS fara!”
“Til kæru og sakar að svara!” —
Það yrði víst ein ákæran, hve oft hún
hafði óskað að komast hjá vinnunni,
eftir að hún varð lasin. — Yrði líklega
ekki til neins, að segja frá hjartverkn-
um og andarteppunni, þegar hún kom
út í kalda loftið á morgnana, og varð
að flýta sér. Myndi það verða tekið
til greina, úr því hún vissi, hve þörfin
var brýn heima fyrir. — Ó! að hún
gæti fengið að tala við — við frels-
arann, áður en hún yrði leidd fyrir
guð. Hún var sannfærð um, að hann
mundi skilja kvíða hennar, því hann
hafði borið kro^ssinn og þjáðst. —
“Guð minn góður! Viltu ekki lofa
mér að lifa svolítið lengur! — Bara
eitt ár! Eg skal vinna möglunarlaust,
ef eg get á fótum staðið. — Aldreí
vera gröm út í stúlkurnar, sem eru
hæstar í “akkorðinu”; ekki kvarta
yfir kaupinu, aldrei biðja um að fá
að fara suður — taka hvaða kostum
sem er, ef eg aðeins fæ að lifa — hálft