Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Síða 83

“GESTUítmN’
81
ár, nokkra mánuði; ef eg aðeins fæ
að sjá hann Dodda!”
Tuttugasti og fyrsti maí síðastlið-
inn stóð glitrandi í ®ólskini minning-
anna, fyrir hugskotsaugum hennar.
Doddi var að leggja af stað til Sand-
fjarðar, til að verða háseti á “Sigur-
fara”. Hún háfði fylg't honum út að
einstiginu — hann vildi ekki bíða eft-
ir bátsferð, en lagði af stað gangandi.
— Þau höfðu setið í valllendis-íaut,
algrænni og ilmandi — failegasta
blettinum, sem hún hafði séð —.
Þau sátu þegjandi, þar til lóa rauf
þögnina; þá isagði Doddi, hikandi og
feiminn: “Þegar eg heyri lóuna
syngja að vori, þá kem eg heim. Má
eg koma með — með hring handa
þér?” — Og hún halfði þagað og snú-
ið sér uncan, því hún var hrædd um
að hún færi að gráta, ef hún gerði til-
raun til að segja eitthvað. En þá
nefndi hann nafn hennar. Hún leit
upp og munnar þeirra mættust í sam-
þykki- — “Guð minn góður! Gefðu
iriér heilsu og ílíf! ”
“Nei! nú sk.ín blessuð sólin á ný!
Eg ætla ekki að opna augun, það er *
svo indælt að iliáita hana sikína á augna-
lokin — vita alf henni. Tíðin var ann-
ars meira en lítið breytileg.”
Aftur heyrði hún röddina fyrir utan
gluggann, en nú var hún rniild og blíð:
“Og gesturinn sjálfur? — 1 geisilum
hann stóS,
í glitskikkjiu slSúIpan breyttist, -
í helgiidjáisn (hötturinn breyttist,
er sindrandi rúibínum, rauSum sem
blóS,
í rósbjarma kvöldsins skreyttist.
Hlýr blær bar rósailm að vitum
hennar. — “Nú er rósin í gluggakist-
unni sprungin út; eg ætla samt að
bíða með að líta upp, alveg nóg að
finna i'lminn.”
“En mest fansit mér samt um svipinn
ihians, —
— e:g siá ihann í aftanroSa,
í glitbrig'Sum röSulroSa!
Hve ástnúlld var sorgblíSa’ í augum
jhanis,
hins ókunma sendiboSa!"
Röddin virtist færast nær — nær.
Hvísla rétt við eyrað á henni, Þján-
ingarnar voru því sem næst horfnar.
Guð ætlaði að- bænheyra hana!
Hann lagði hendina á höfiuS mér,
og huga minn gagntólk bMSa,
— svo regindjúp rósemid og blíSa:
Mér var sem hann lyfti, lyfti mér
í ljóslhieima bjarta’ ioig víða!’’
“Bekka hefir sofið óvenjulega
lengi. Viltu ekki gá, hvort hún sefur
ennþá?”
“Það er ekki augnablik síðan eg
leit inn. Hún virtist sofa svo vært.”
“Ekki kemur báturinn, og eitthvað
dvelur Valgerður lengi fraim á Bergi,
og enn'þá hefir þú ekki talað við
prestinn. Dráttur — dráttur! Sama
dsyfðin og aðgerðaleysið í þessu
bygðarlagi. — Var ekki barið?”
Hurðin var opnuð, og Doddi í
Fremstubúð stóð í dyrunum og bauð:
“Gott kveld! ”
“Hvernig líður Bekku? — Við vor-
um að koma úr 'legu, hittum piltana á
Hólmsbátnum, og þeir sögðu okkur
af veikinduim hennar. -— Eg vona, að
það sé ekki neitt alvarlegt. Vélin bil-
aði hjá þeim, svo eg lagði af stað
gangandi — ætlaði að 'koma hvort