Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Síða 93

FÝKUR 1 SPORIK.
91
dóttur sína í þessum hóp af ókunnu
fólki; honum fanst stundum hún vera
ókunnug líka. — I.itla stúlkan hans,
bóndadóttirin, alin upp af honum úti í
einveru og hálfgeríum óbygðum -—-
hún hélt ekki einungis sínum h!ut,
héldur bar hún al hópnum að fríðleik,
gáfum og tiginni framknmu. Og hann
var inniJega glaður og joakklátur, að
erga shka dóttur. - ■
Sunnudagskvöld eitt að áliðnu sumri
hafði Ingólfur grngió vestur á
engi, að gá að fé sinu. Eftir að hafa
fundið alt í reglu, labbað! h?.nn heim-
leiðis í hægðum sínum. I-'að var glaða-
tunglskin og bííðalogn; hvít-bleik
birta lá eins og töfrablæja yfir öllu.
Inni í skóginum var alt hvikt — heim-
ur út af fyrir sig, er nú lét fyrst á sér
bæra, er komið var kvöld. Trén stóðu
eins og verðir, þögulir og kyrlátir, og
köstuðu lönguim skugguin fr-Hiin undan
sér. betta var eitt n,t bessum yndis-
fögru kvö'dum, sem cb koma hér eftir
heita daga. Það er eins og jörðin taki
alt iíf, sem er þrevtt eftir hita og
þunga dawsins, í rojúka, svala armana,
eins on blíð móðir.
Jni'Tclfur var koiminn heim á hlað.
Ósjálfrátt og aíf göm’um vam stanzaði
hann og horfði út yfir vatnið, er titr-
aði 07 ■P'Ijiði í tunglfJj )3inu. Honum
varð lit ð suður í fjöruna, skamt fyrir
sunnan bæim. Þar kcmu þau gang-
andi. Ragnhildur og læknirmn — og
leiddust.
Ir.vó'fur stóð eins og steini lostinn
— vfirkominn — af sársauka — von-
brigðum — reiði. — Hver ti'finningin
rak aðra.
— Svo betta var erindið, sem lækn-
irinn hafði haft að Vík — en ekki
hvíld. Já, fjessi líka hvíldin! Mikill
bölvaður asni haifði hann getað verið.
—Og Ragnhildur, hún hafði svikið
hann — beinlínis svikið hann — í
fyrsta sinn á æfinni, og það fyrir Ensk-
mn, — hún, eina barnið hans. —
Þarna komu þau og leiddust.
Hann var ekki við því búinn að
verða á vegi þeirra nú. Þurfti að fá
tíma til að hugsa, reyna ao jafna sig.
Það var bezt fyrir hann að ganga
— ganga úr sér storminn og ofsann,
eins og hann lníði svo oft gert áður.
Hann flýtti sér burtu frá bænum —
burtu frá Ragnhildi og lækninum —
burtu frá ö!!u, út í hljóða nóttina.
Hann var einn — aleinn. Hann gekk
langar 'leiðir eftir fjörunni — fram og
aftur — fram og aftur. —
Oft haifði hann þráð ið Þórdís
hefði fengið að lifa, en aldrei' eins á-
takanlega sárt og nú. Það var eins og
einstæðingsskapurinn hrcpaði að hon-
um. — Hann langaði tiil’ að geta hrif-
ið hana út úr eiiííðinni, — séð hana,
— fundið hana — fengið hjá henni
samúð og síyrk. — Það mátti hann
æfinlega reiða sig á hjá henni, jafnvel
eftir að hún var orðin ve:k. —
IngóJfur staðnæmdkt snögglega á
göngunni. Hver haíði verið Hðasta
og eina bæn Þórdísari' -- Bað hún
hann ekki fyrir litlu Ragnhildi, þá á
öðru árinu? — Hann hafði reynt að
bregðast ekki trausti hennar.
Honum fanst hann skulda Þórdísi í
nröfinni, æ?ku og Iífsgleði, er hún
hafði verið svift svo snemma. Þessa
rkuld halfði hann reynt að greiða
Rannh'Idi. Og híngað tiil hafði það
verið honum til ámægjn. En nú var
komið að því. að annaðhvm t varð að
bevgja 'sin fyrir vilja hins.
Ragnhildur var er.gin flysjungur, —-