Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 93

AD BRÚA HAFIÐ.
59
Islands eru rædd í liinum glæsi-
lega samkomusal, og- jafnvel und-
ir borÖum. Þar eru allir ungir
íslendingar saman komnir, er
vilja teiga af brunni Mímis, bví
þarna veitist þeim liúsnæÖi og
fæði fyrir lítið eða ekki neitt. En
þeir greiða skuld sína, þegar nám-
inu er lokið. Allir stúdentar á
íslandi, sem vilja fullkomna ment-
un sína, koma hingað, því þá er
Manitoba-liáskólinn orðinn jafn-
oki annara slíkra mentastofnana,
er landar vorir stunda nám við, svo
sem í Kaupmannahöfn. Hér læra
þeir að gæta liófs í öllu, en fyllast
þó frelsi og fjöri liinnar ungu
lieimsálfu. 1 þessu musteri liins
íslenzka þjóðernis, er aðsetur ís-
lenzka Stúdentafélagsins, og hér
hefir liið íslenzka Leikfimisfélag
bækistöð sína.
Rosknir og ráðnir landar vorir,
sem liafa haft fjársýslustörf á
hendi um mörg ár, en eru nú sezt-
ir hér að til þess að njóta ellidag-
anna í næði, hafa umsjón yfir stór-
hýsi þessu.
Hvað mundi veglegri minnis-
varði þeim, sem voru nógu áræðn-
ir, nógu þjóðhollir, nógu veglynd-
ir til þess að reisa liann? Hvað
mundi lengur halda uppi minn-
ingu feðranna, sem fyrstir ruddu
sér braut í þessari álfu? Hvað
mundi fremur tengja oss við ætt-
jörð vora ? Hvað væri oss meira
til gagus og sóma? Eða hvar ann-
arstaðar gætum vér rnæzt, þar sem
pólitík og skoðanamun mætti
stinga undir stokk og vér gætum
tekið liöndum saman, af því vér
erum íslendingar?
Það er til gömul þjóðsaga um
það, hvernig vetrarbrautin varð
til.
Það var einu sinni stúlka og
piltur, sem unnust liugástum, en
örlögin leyfðu þeim ekki að njóta
ástarinnar, sem þau báru hvort til
annars. Svo dóu þau. Honum
var fenginn bústaður í stjörnu
einni langt, langt út í geimnum.
Á öðrum hnetti fékk unnusta lians
aðseturstað. En ástin kendi elsk-
endum þessum að brúa geiminn.
Þau sneru saman hina marglitu
þætti stjörnuljóssins og brúuðu á
milli sín djúpið. Á miðri leið
mættust þau eftir þúsund ár. Og
brúin er vetrarbrautin, sem vér
sjáum umí lieiðskírt vetrarkvöld.
En þegar englarnir sáu, að búið
var að brúa geiminn, litu þeir
spyrjandi augum til drottins. En
Alfaðir brosti og sagði: “Það
sem ástin byggir í alheimi mínum,
má að eilífu standa.”
Eigurn vér íslendingar þá ekki
nóga ættjarðarást til þess að brúa
hafið, sem aðskilur oss? Eða
mundi höfundur alheimsins sundra
því, sem vér bygðum til þess að
auka samhygð og bróðurþel vorr-
ar fámennu þjóðar? Nei, ekki þó
hyrningar-steinninn væri liöggv-
inn af ÍTnítörum og lagður af lút-
crskum.
Þegar eg fluttist af Islandi,
fanst mér lítið til um, að skilja
við ættjörð mína, þar til eg sá
landið hverfa sem örlítinn bláan
depil í hafið. Þá fyltust augu míu
tárum. Þá var eg lítill. Og oft
hefi eg brotið heilann um það,
hvort slíkt hefði átt sér stað, hefði