Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Síða 125

AD LEIKSLOKUM.
91
“Elvar, ef þessu lieldur áfram,
verður uppreist. Er ekki liægt að
miðla málum í ’ ’
Hörkusvipur sem hún átti ekki
að venjast, kom á hann um leið og’
hann svaraði:
“Nei, fólkið þorir ekki að gera
upplilaup, því það veit að þá verð-
ur herliðið boðað út. ”
Herliðið! — Henni stóð stugg-
ur af orðinu — hræður og synir
verkamannanna — óhugsanlegt
— skammarlegt!
“’Hermennirnir lilýða ekki að'
berja á sínu eigin fólki, — alþýð-
unni; þeir taka höndum saman við
hana. Sagan sýnir, að ef fólkið
legst á eitt, þá er það voldugt afl,
líkast stórfljóti í vorleysingum.
Engan grunar þann kraft, er þar
hýr, unz straumurinn, þungur og
sterkur, hrífur alt með sér, sem
fyrir er, rit í vilt iðukastið. Vor-
leysing kemur æfinlega á eftir,
jafnvel hinum lengsta vetri — og
líka í liuga fólksins. Stjórnarhylt-
ingarnar bera þess ljósast vitni.”
“Jú, og eina vörnin er herinn,
en hann verður ekki hoðaður út fyr
en í síðustu lög.”
Bergljótu setti hljóða, lienni
liraus hugur við þessu öllu. Svo
svaraði hún í köldum og þurrum
róm:
“En sú mannúð — þegar við
komum til dyra eins og við erum
klædd og öllum slæðum er svift í
hurtu, erum við ekki svo langt á
undan mannætunum — aðeins dá-
lítill munur á aðferðinni. 0g svo
stöndum við og hælurn okkur fyrir
hve langt áleiðis við séuin komin í
göfugum hugsjónum og kristileg-
um kærleika — svei! ’ ’
Þau voru nú komin heim að liús-
inu sem Bergljót bjó í. Bæði voru
gröm og í æstu skapi. Bergljót
steig hægt ofan úr bifreiðinni, hún
gat ekki fengið sig til að rétta lion-
um hendina. Hann sat grafkyr og
hélt báðum höndum um sveifina,
og hún sá að hvítnaði fyrir á hnú-
unum.
Svo hauð hún góða nótt, þakk-
aði fyrir kvöldið og bætti við um
leið:
“Ef kerinn verður hoðaður út,
til að berja á okkur verkafólkinu,
skal eg ekki verða í aftasta hópn-
um, sem herjað verður á. ”
- Hann sótroðnaði, horfði fast í
augu hennar um leið og hann
sagði:
“Þessa setningu kendi móðir
mín mér ungum, og kvað vera eitt
af aðalhoðorðum forfeðra okkar:
Með lög-um skal land byggja, en
ólögum eyða.” Svo lyfti hanr/
hattinum, hauð góða nótt og bif-
reiðin rann hljóðlega af stað út í
náttmyrkrið.
Bergljót gekk hröðum skrefum
inn í húsið og til herbergis síns,
fleygði kápu og hatti af sér og
gekk yfir að glugganum og starði
út, án þess þó að sjá nokkuð.
Svona liafði þá kvöldið endað,
þeim hafði stundum áður sýnst sitt
hvoru, en svona mikið hafði þeim
ekki borið á milli fyr. Hún var
sár við þau bæði í huga sér, þau
hefðu átt að geta talað saman
þvkkjulaust, þó málið væri báð-
um viðkvæmt. Hann var ósann-
gjarn, einhliða og blindur í þess-