Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Qupperneq 63

SVANFRIÐUR
2!)
hinn unga mann fyrir mér, og sagði
að hann héti La Parge og væri
hjartfólginn vinur sinn og vel-
gerðamaður. Þóttist eg vita, að
hann væri unnusti hennar, og var
eins og mér þætti stórlega fyrir því.
Mér gazt einhvernveginn ekki að
manninum, þrátt fyrir hinn frá-
bæra fríðleik hans og lýtalausa,
karlmannlega vöxt. Hann tók þó
kveðju minni mjög kurteislega,
rétti mér hönd sína og talaði við
mig eins og eg væri bróðir hans.
“Eg þakka þér hjartanlega fyrir
bréfið,” sagði frú Norton, þegar við
vorum öll sezt, og liöfðum talað
um daginn og veginn nokkur
augnablik. “Eg vildi svara því
munnlega, og þess vegna bað eg
þig að koma hingað til mín.” -—
Hún leit til herra La Farge, eins og
það hefði verið hans vegna, að liún
bað mig að finna sig.
“Og nú er eg kominn,” sagði eg,
“og eg vona að þú segir mér það,
sem mig liefir svo lengi langað til
að vita.”
“Og hvað er það aunars mér við-
víkjandi, sem þig langar svo mjög
til að vita?” sagði hún og brosti.
“Hvort þú, frú Norton, ert af ís-
lenzku bergi brotin, eða ekki.”
“Virtist þér þá, að mér svipa svo
mikið til íslenzkra kvenna?”
“Nei, eklti svo mjög í sjón,” sagði
eg. “Útlit ])itt bendir fremur á
frakkneskan uppruna en norræii-
an.”
“En livað kemur þér þá til að
liafa þá hugmynd, að eg sé ís-
lenzk?” — Og liún leit enn á ný til
herra La Farge.
“Fyrst og fremst það,” svaraði
eg, “að þú liefir svo oft og einatt
minst á íslenzkar bókmentir í rit-
um þínum, og talaö um þær af
þsirri þekkingu og með því eld-
fjör , sem sjaldan kemur í ljós, í
því áfni, lijá öðrum en sönnum ís-
lendingum; og svo er liitt, að nafn-
ið þitt Swanfrid, er að öllum líkind-
um íslenzkt; og eins mundi margur
ætla, að sá, sem ritar undir gervi-
nafninu Er!c S. North, væri af nor-
rænum ættum.”
“Gæ/tir þú ekki eins vel ímynd-
að þér, að herra La Farge væri ís-
lendingur?” sagði frú Norton bros-
andi.
“Nei, það mundi mér aldrei hafa
dottið í hug,” sagði eg liikandi og
virti hinn fríða mann fyrir mér. Og
sýndist mér skugga bregða sem
snöggvast fyrir á andliti lians, þeg-
ar eg sagði þetta, alveg eins og
honum liefði mislíkað.
“Eg skal segja þér nokkuð,”
sagði frú Norton dálítið glettin á
svip. “Eg kyntist einu sinni manni,
sem hét Abraham Samúelson.
Hann kunni svo vel hebresku, var
svo vel að sér í bókmentum Gyð-
inga, og talaði um þær sýknt og
heilagt með svo miklum guðmóði,
að fáir stóðu honum þar jafnfætis,
og þó var ekki dropi af Gyðinga-
blóði til í æðum hans.”
“Á eg að skilja það þannig, að
þrátt fyrir þekking þína á íslenzk-
um bókmentum, þá eigir þú samt
ekkert skylt við íslendinga?”
“Já. Eg get fullvissað þig um
það, að eg er ekki af norrænum
ævttum komin, að eg skil ekki ís-
lenzku, og að eg hefi aldrei ís-
lenzka bók séð, nema eitt kvæða-
kver.” — Og frú Norton sagði þetta