Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Qupperneq 65

SVAKFRÍÐUR
31
isbil. Mönnum sýndist snjódyngj-
an, sem liékk uppi í fjallinu fyrir
ofan kofann, hreyfast ofurlítið. Og
allir stóðu á öndinni. — Hinn- ó-
kunni, hugrakki maður gekk inn í
kofann; og rétt á eftir komu þrír
menn á nærklæðunum út um dyrn-
ar og hlupu alt hvað fætur toguðu
þangað sem mannfjöldinn stóð.
Ókunni maðurinn kom á eftir þeim,
en fór nú hægar en áður. En ekki
var hann fyr kominn til mannanna
en snjódyngjan hljóp fram af
klettastallinum. Hún fór með
miklum skruðningi niður hlíðina,
tók kofann með sér, mölvaði hann
í sundur og kastaði hrotunum ofan
í gilið. — Menn stóðu þegjandi
nokkra stund og eins og þrumu-
lostnir. Að lokum rauf Ben Red
þögnina. “Þú ókunni, hugrakki
maður,” sagði hann, “segðu mér
nafn þitt, heimilisfang og þjóðerni,
og innan tuttugu og fjögra klukku-
stunda skal þér verða að einhverju
leyti launuð þessi drengilega fram-
koma þín.” — Þá svaraði hetjan ó-
kunna og mgqlti á góða ensku með
útlendum hreim: “Herra verkstjóri,
eg legg aldrei líf mitt í hættu í því
skyni, að ætlast til launa fyrir og
kaupa mér lof, og þess vegna varð-
ar hér engan um nafn mitt og
heimilisfang. En þjóðerni mínu
her mér ekki að leyna, fyrst eg er
■um það spurður.” — “Ertu Þjóð-
verji eða Rússi, eða hvað?” spurði
Ben Red, og það drafaði í honum
eins og í druknum manni. Allir
urðu að eftirtekt. — “Eg er,” sagði
hinn ókunni maður hægt og stilli-
lega, “eg er — íslendingur!” Hann
gekk með hægð út úr mannþi’öng-
inni og hélt ofan hrekkuna. —
Mennirnir horfðu þegjandi á eftir
honum og sáu hann hverfa inn í
skóginn, sem var þar neðar í hlíð-
inni. — Vindurinn þaut og tunglið
óð í skýjum; en þar sem kofinn
stcð áður á gilbarminum, var nú
aðeins ber og blá klöppin. — Og svo
er þessi saga ekki lengri. En það
var þessi ókunni íslendingur, sem
stuðlaði að því (óbeinlínis) með
hugprýði sinni og göfuglyndi, að eg
fékk að vita ýmislegt um ísland og
og íslenzkar þjóðsagnir.”
Frú Norton leit nú brosandi
framan í herra La Farge. “Var
hann ekki sönn hetja?” sagði hún
lágt.
Herra La Farge ypti öxlum.
“Kyntist þú þessum íslending,
frú Norton?” spurði eg.
“Nei, því miður sá eg hann
aldrei,” svaraði frú Norton.
“Og samt stuðlaði hann að því,
að þú kyntir þér íslenzkar bók-
mentir?’”
“Já, hann stuðlaði að því óbein-
línis.”
“Og með hvaða hætti gat það
orðið?” spurði eg.
“Eg verð að segja þér aðra sögu,”
sagði hún. “Svoleiðis var, að einn
liinna þriggja málmnema, sem ís-
lendingurinn bjargaði frá bráðum
bana, var ættaður frá Ontario.
Hann hét Robert Allan. Þetta sama
vor hvarf hann heim aftur til átt-
haga sinna, staðfesti ráð sitt og
kvongaðist, og settist að nokkru
síðar í Toronto. Og eg er elzta
barnið hans. — Faðir minn var álit-
inn að vera mjög sérvitur maður.
En hann var jafnframt trölltrygg-
ur og hjartanlega þakklátur fyrir
alt, sem honum var gott gert. Hann