Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Síða 115

SITT AF HYER.JU UM YARPLÖND Á ÍSLANDI
81
keypt af því. Það hvorttveggja
gerði Eggert bóndi Briem Eiríks-
son, og nú býr hann á Viðey. Eyj-
an gefur af sér hátt á annað þús-
und hesta af nautgæfu heyi, þegar
bezt blæs. En örðugt er að halda
við varpinu. Umferð og aðsókn
manna að fuglinum veldur rýrnun
varpsins. Þó er prýði að fuglinum,
enda þótt hann sé nú lítill og ekki
nema á stangli. Þessum syndlausu
náttúrubörnum mun ekki hafa get-
ist að miljónafélaginu, þegar það
hafði mest umsvif við eyjuna — og
lái eg ekki það, hvorki kollu né
blika. Viðeyjarhóndi lætur sér ant
um fuglinn, eftir því sem í hans
valdi stendur. En það hrekkur
ekki til, ekki nógu langt. Gemsið
í umferðarmenningunni styggir
fuglinn og amar honum. Og við
þá háreysti ræður enginn einstak-
lingur, né heldur drápgirnina.
Hins vegar lifir gömul tíð í Viðey
að sumu leyti. Þar er Eiríkur pró-
fessor Briern, háaldraður vits-
munamaður. Mér virtist sem þar
sa(i eg ímynd fræðinmnkanna, sem
rituðu í klaustrunum fyrrum —
staðfestulegur þulur með djúpúðgu
augnaráði, vandur að hugsunum
og orðum. Þar í eyjunni er kirkja,
sem stendur opin alla daga. Svo
er sagt, að þá sé óliætt skipum,
sem fara um Viðeyjarsund, ef kirkj-
an er opin, ekki að öðrum kosti.
Við komum að sundinu um kvöld-
ið í góðu veðri og biðum eftir ferju-
manni; settumst við niður og töl-
uðum um kirkjuna. Mér varð að
orði, að þora myndi eg að fara um
sundið í þessu veðri, þó að kirkjan
væri lokuð. — Svo kom ferjumað-
ur utan úr Viðey. Við stigum um
borð og ferjan synti sína leið.
Norðanblær blés á sundinu og bar
ferjuna lítið eitt af leið. Þegar
nærri eyjunni dró, mælti Eggert
bóndi frammi í fyrirrúminu:
“Sveigðu fljótt bátinn til hægri
handar, ” Það var gert og mátti.
ekki seinna vera, því að báturimr
var nærri því kominn á sker —
blindsker, sem hyldýpi liggur að.
Svo sagði Eggert, að hann hefði
litið til kirkjunnar, séð að stefnan
var röng og þannig vaknað til
minnis um blindskerið. Eg varð
fár við og þóttist ósvinnur orðið
hafa, þegar eg þóttist ekki vera
hræddur við sundið, þó að kirkjan
væri lokuð. — Var þetta svo að
skilja, að eg hefði mælt lastyrði,
hálft í hvoru, gegn heilögum anda
kaþólskunnar, því að í páfalöndum
munu kirkjurnar standa opnar
handa þeim, sem vilja biðjast fyrir
og leita hvíldar sálum sínum?
Þegar eg kom í land, varð mér
ljóð á munni um
ViSey-
Álfröðull Ægissund
eldar og brosir við;
kveldblær með léttri lund
leikur um fiskimið.
Umhverfis æða-storð
andvari hvíslar hljótt;
Ijóðrænt er ljúf'lings orð:
“landvættur, góða nótt!"
i.
Utan frá Ægishöll
ómurinn herst um fold.
Verður þá viðkvæm öll
Viðeyjar kjarna-mold,
Bókmenta veglegt ver-
vaknar af alda blund.
0*