Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Qupperneq 125

SKJIIFLABÚÐIN
91
djáknar í blárri móðu, og þýðir óm-
ar af “Gloria in Excelsis” bár-
ust til mín, eins og úr fjarska. Móð-
an hvarf og alt skýrðist nú fyrir
augum mér. Sjón mín og skilning-
ur varð miklu glöggari en í vöku.
Eg sá nú alt í einu framan í fólkið,
en eitt einasta andlit varð þó skýrt
fyrir augum mér. Það var kona,
há og fríð og höfðingleg; og það
kynlegasta var, að á svipstundu
vissi eg að hún var íslenzk. Mér
varð litið til dyra, og sá eg að inn
kom stór maður gervilegur og vel
búinn. Hann hafði hátt enni og
mjótt og hvassa brún, hár og
skegg var grásprengt og skeggið
klipt í odd. Það sem mest vakti
athygli mína, voru augun, því það
voru vargsaugu, hol og gráðug.
Þótti mér þetta alt náttúrlegt.
Maður þessi settist í krókbekk
og starði inn eftir kirkjunni. Varð
mér þá litið í sömu átt og honum
inn að altarinu. Það var skraut-
legt og á því loguðu kerti í stórum
silfurstjökum og köstuðu bjarma á
altaristöfluna, og eftir það sá eg
ekkert annað en hana, því þar
blasti við mér sú fegursta mynd, er
eg hefi nokkru sinni séð, það var
María mey með Jesúbarnið í fang-
inu, og voru þau svo ljúf og fögur,
að mig bresta orð til að lýsa því.
Prá barninu stafaði guðdómlegur
ljómi æsku, fegurðar og sakleysis.
Það var sem ímynd framtíðarvon-
anna og hins sí-unga lífs; og móð-
irin, persónugervingur hins eilífa
kærleika, vafði barnið að sér með
óumræðilegri ástúð og blíðu og
hálf-kvíðablöndnu augnaráði, eins
og hún hefði hugboð um, hvað síö-
ar biði þess í Getsemane og á Gol-
gata. Og svo var myndin meist-
aralega máluð og lifandi, að mér
fanst í svipinn að hún myndi
hreyfa sig eða ávarpa mig, og mér
varð alt í einu ljóst, að í henni bjó
sál hússins. —
Þetta hvarf alt og draumurinn
breyttist skyndilega. Eg var enn
stödd í sömu kirkjunni, en nú var
ekki lengur vormorgunn og sól-
skin. Það var haust og alt var
grátt, dimt, úfið og kalt — úti og
inni. Grátt loft og þokuslæðingui'
úti, inni gráir skuggar og ský, er
ögruðu úr hverju horni og svifu
undir hvelfingu hússins, og líktust
helzt töpuðum sálum, er börmuðu.
sér í hljóði, og enginn sá aumur á.
Kirkjan var full af fólki, er ruddist
fram og aftur með æsingi og þjósti.
Hver leit annan illu auga og loftið
var þrungið af heift. Fólkið tók
allskonar breytingum; sumir engd-
ust og lyppuðu sig áfram eins og
slöngur, aðrir gengu hnarreistir
með miklu stærilæti og veifuðu
kringum sig einhverju, er helzt
líktist stórum hala, og enn aðrir
skriðu á fjórum fótum.
Maöurinn með vargsaugun stóð
inst í kirkjunni og gnæfði höfði
hærri en aðrir menn; hann hélt á
sjóð miklum, er hann hampaði
framan í fólkið. Fleiri og fleiri
þyrptust í kringum hann, en aðrir
stóðu álengdar. Ekki var mér
fullkomlega ljóst, um hvað var
deilt. En stöðugt þéttist hópurinn
í kringum stóra manninn með
vargsaugun. En þeir fáu, er ekki
vildu slá sér í fylgd með honum,.
bjuggust nú til brottferðar.