Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Blaðsíða 65
STRÍÐSSKULDIR
47
landsýn. — Honum varð þungt um
andardrátt og hann fékk ákafan
hjartslátt — og undarlegur geigur
gagntók hann.
Hvað beið hans þar heima eftir
öll þessi ár? Mátti hann vona, að
honum græddist aftur þor og þrek
til að lifa og starfa? Að þar heima,
í sólskininu og víölendinu, andaði
því heilnæmi og gróðurmagni í hina
sjúku sál hans, að hann fyndi aft-
ur frið og jafnvægi, — og traust á
samtíðinni? — Eða átti hann að
greiða skuldina að fullu, — ferð-
ast það sem eftir væri æfinnar
landflótta og flakkandi — flak með
ógnandi skugga ömurlegra endur-
minninga sér til fylgdar?----
(Vikivaki.)
Tileinkað S. Halldórs frá Höfnum
Þegar Æolos stormgjöll stillir
stærri hljómleika til.
Himinn eldar og hafið tryllir
hávært stormguðsins spil.
Þá er “forteiknið’’, far á skýjum
“forspil” Þórdunu-slags
hefur leiftrandi loga-síum
leik, á tónsviði hrags.
Ægir goðmagna-kyngi knúinn
kyrjar “viðlag” í dans.
“Ris’’ og “fallanda" æðis-úfinn
orgar “broti” til lands.
Þjóta grenjandi veðra-vargi
voðans ógnir um kok.
Önglar þjóðsagna-þurs í bjargi,
þýtur — afspyrnurok.
Tónar fallandi — Rán á reiki
raular útfararlag.
Blandast gjallandi “faldafeyki”
feigðar náklukku-slag.
Gígjan fjölbreyttu, fingruð geði,
fárast, grætur og hlær. —
Strengi gerninga-Gró sem kveði
guðinn máttugur — slær.
Stiga tónfallið mannlífs-myndir,
magna tjáning í spil
sýnir — unnvörp, sem Úður hrindir
ögri frá, eða til. —
Sefa friöandi tekur taki
töfrum heillaðan — þeyr
sem í kliðandi breka-braki
bænum andvarpar — deyr.
Kynnir verðmæti — söngva-sjóði
sá, er tilfinning manns
lífið túlkar í tón og ljóði,
töfrasprotinn er hans.
stemmur gráthljóðs- og gleði-runnar
gegnum dagláta-slag.
Grip úr strengleikum stormgígjunnar
slegin — bragur og lag.
Á. B.