Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Page 66
Eftir Gísla Jónsson.
(Frumkveðin og lausþýdd).
I. MINNINGALANDIÐ.
(Lag eftir Lassen)
í æskutíð eg átti föðurland —
með eld í djúpi, hrönn við sand
og fjöllin hrönnum krýnd, —
sú fold er týnd.
Já, fyrir löngu út í önnur lönd
mig örlaganna leiddi hönd;
og sól og sumar var
eins sváslegt þar.
1
Það land þó ávalt eg í draumi sé,
er erill lífs mér veitir hlé, —
þá leiðir bros um brá
hver barndóms þrá.
II. BLÓMÁLFAR.
(Lag eftir Sv. Sveinbjörnsson)
Eg aleinn gekk um auða slóð,
sem eyðiský um heiðan geim.
Þá lýsti auga undra glóð,
og eyru fyltust söngvahreim.
Á bakka vatns í bjarkalund
blómálfar stigu dans um grund.
Og aldan brosti og brást á flug
í bárudans með álfasveit.
Það létti dapurt hjarta og hug,
að horfa á slíkan töfrareit.
Eg fanginn starði og ugði ei að
hvern auð í sál mér veitti það.
Og síðan, er mig sorgin sker
og sækja dökkar fylgjur heim,
mér fyrir innri augu ber
oft unaðs geisla af degi þeim, —
þá hugur berst til blómalands,
og bregður sér í álfadans.
III. SKILNAÐARSKÁL.
(Lag eftir R. Schumann)
Lát fljóta á skálum inn freyðandi mjöð,
og full okkar skilnaðar drekkum nú glöð,
því för mín skal hafin; — ó, föðurleifð kær,
nú framar ei langvistum dvel eg þér nær.