Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Page 76
58
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
ir höfðu fallið. Nú þótti, sem hetj-
urnar væru ærumeiddar í gröfinni
og allar fórnimar væru gerðar ver
en einskis nýtar. Stefán gekk ó-
deigur til baráttunnar. Hann ritaði
blaðagreinar og svaraði fyrir sig
með nöprustu ádeiluvísum. Um
sjötugt tókst honum þannig að afla
sér meiri óvinsælda en nokkru sinni
áður. En hann hafði aðeins sagt
sannfæringu sína og vildi umfram
alt standa við hana. Og aldrei var
svipur hans hreinskornari eða
bjartari en einmitt síðustu árin.
Vonbrigðin og erfiðleikarnir
næstu árin eftir stríðið, drógu þó
hitann úr þessari deilu fyr, en bú-
ast hefði mátt við. Þegar Stefán dó
í ágústmánuði 1927, voru allir land-
ar hans í Vesturheimi á eitt sáttir
um að heiðra minningu hans á
myndarlegan hátt. En það er þó á
ættlandi hans, sem ljóð hans og
saga munu geymast, löngu eftir að
íslenzka nýlendan í Canada er
horfin inn í enska heiminn. Tíminn
mun vefja bláma æfintýrisins um
minningu þessa hispurslausa manns
— afdalasveinsins, sem fann nýja
heimsálfu fyrir íslenzkan ljóða-
kveðskap; bóndann á akrinum, sem
var hetja þótt hann hataði vopnin,
og ríkur höfðingi, þótt hann ætti
ekki annað land en það, sem hann
hafði rutt með sinni eigin atorku.
(Aths. — RitgertS þessi er tekin úr
Land och Folk 3. En islandsk bonde-
skald, sbr. bls. 18 hér ab traman, þýdd
af séra Benj. Kristjánssyni.)