Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Síða 82

64
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ert þá grettur, eins og pabbinn, og
þungur undir brún. En vertu vel-
kominn inn á Draumamörk. Okkur
hefði leiðst, hefðirðu ekki komið á
eftir okkur.”
Karl gat engu orði upp komið,
hvernig sem hann reyndi.
‘‘Komdu margblessaður og sæll!”
sagði amman. Hún var hrukkótt
í andliti, lítil vexti, með silfurgrátt
hár og var ósköp nærsýn. “Komdu
sæll og margblessaður!” sagði hún
og kysti Karl litla á báða vanga.
“Já, falleg eru augun — alveg eins
og dýrustu gimsteinar! Það eru
augun hans föður míns sæla. Þau
ganga aldrei úr ættinni, augun
þau. Það eru ekki algeng augu.
Þessi augu tala — þau tala — þau
eru mælskari en nokkur tunga!”
Karl langaði sárt til þess að
koma með ofurlitla athugasemd,
en tungan var ekki fáanleg til þess
að hreyfa sig. Það var eins og hún
væri límd við góminn.
“Æ, er hann þá loksins kominn,
sá stutti!” sagði afi gamli og var
sérlega píreygður. Hann var mikill
vexti með stóran herðakistil, og
breitt og sítt skegg, grátt á lit.
“Jæja, veri hann velkominn, og
syngi hann með sínu nefi. Það er
víst um það, að þetta er félegur
busi og efni í mann. Og sterkleg
er höndin. En ekki veit eg hvaðan
nef þetta er í ætt okkar komið”.
— Og afinn tók upp tóbaksdósir,
sem voru úr rostungstönn, með
demants-steini á lokinu, og fékk
sér í nefið. — “Jabb! A-a-a!”
sagði hann og varð að anda með
munninum. “Höndin er kraftaleg
mjög. En nefið — það verður aldrei
neitt táp í því.”
“Þei-þei, og ró-ró!” sagði fóstr-
an, tók Karl iitla í fang sér og
kysti hann. Hún var jafnan fá-
málug; en hún steig fram á fótinn
og kvað við raust, og gull-lokkarn-
ir í eyrunum á henni dingluðu og
gengu fram og aftur, eins og kólf-
ar í klukkum. “Þei-þei, og ró-ró!”
sagði hún og vafði drenginn að
sér, eins og hún ætti í honum
hvert bein.
“Kanske hún haldi að eg sé
hvítvoðungur og vöggubarn?”
hugsaði Karl. “Eg er þó bráðum
orðinn níu ára og ekki svo lítill.”
En hann gat ekkert sagt, því að
tungan var ennþá alveg máttlaus.
Og hann þóttist nú alt í einu skilja,
af hverju hann gat ekki talað. Hann
hafði sem sé notað tunguna fyrir
farbréf, og farstjórinn hafði sjálf-
sagt á einhvern dularfullan hátt
náð kraftinum, eða aflinu, úr tung-
unni, þegar eimlestin var að fara
yfir landamærin. Það var svo sem
auðvitað, að maður gæti ekki kom-
ist alla þessa óra-leið, og það með
eimlest, án þess að borga. — En
hvernig sem þessu var varið, þá
þóttist Karl viss um, að hann fengi
brátt aftur aflið í tunguna. Og þess
vegna var hann hinn hughraustasti.
Og þegar foreldrar Karls litla, og
afi hans og amma, og Ijósmóðirin
og fóstran höfðu faðmað hann og
kyst hann, og hampað honum á
höndum sér, og hrósað honum á
allar lundir, þarna á marmara-stétt-
inni í kristalls-skálanum, þá var ek-
ið með hann í skrautlegri bifreið
heim að höll, sem stóð í miðjum
aldingarði—höll, sem var svo fögur
og haglega gerð, að jafnvel töfra-
höll Aladdíns komst ekki í hálf-