Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Side 84

66
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
um heyrðist þær taka undir með
fóstrunni og kveða — ekki kvaka,
heldur kveða:
“Fagurt syngur svanurinn
um sóleyjarlilíö.”
og
“þei-þei og ró-ró!’’
Og lengi lézt Karl litli sofa, en
samt vakti hann.
En alt í einu tók fóstran hann í
fang sér og bar hann inn í stóran
og skrautlegan sal. Þar var pabbi
hans og mamma hans fyrir. Afi
hans og amma voru þar líka, og
eins ljósmóðir hans og ungur prest-
ur í messuskrúða.
“Þetta verður sannur íslending-
ur,” sagði afinn og benti á Karl
Litla, þar sem hann sat í kjöltu
fóstrunnar. Sannur íslendingur
og mesta heljarmenni. Hann hefði
því átt að heita Grettir.’’
“Það er einmitt rétta nafnið,”
sagði pabbi Karls litla; “því hann
er verulega grettur í framan.”
“Nei, eg held síður!” sagði amm-
an og var fastmælt nokkuð; “eg
fyrirbýö að hann sé látin heita
neinu útilegumanna nafni.”
“Þá skal hann heita Ormur,”
sagði afi og tók tóbaksdósirnar
upp úr vasa sínum. “Hann skal
heita í höfuðið á Ormi karlinum
Stórólfssyni, sterkasta manninum,
sem verið hefir í heiminum. Eða
hvernig lízt ykkur á það?"
“Æ, það þykir mér ekki fallegt
nafn,” sagði fóstran; “því nafnið
Ormur hinnir ávalt á slöngur og
krókódíla."
“Mér þykir Ormur gott nafn,”
sagði pabbi Karls litla. “Það er
fyrst og fremst hetjunafn, og svo
mun annara þjóða mönnum ganga
vel að nefna það, þegar tveir öft-
ustu stafirnir eru teknir í burtu.”
“Eg segi það aftur,” sagði amm-
an, “að eg fyrirbýð að láta dreng-
inn heita útilegumanna- og ber-
serkja-nöfnum. Drengurinn skal
heita Karl, í höfuðið á séra Karli
prófasti langafabróður mínum.”
“Nei, ekki vil eg að hann heiti
í höfuðið á séra Karli prófasti,”
sagði afi og opnaði tóbaksdósirnar,
“heldur vil eg að hann heiti Ljót-
ur.”
Amman fórnaði höndum.
“Ertu að erta mig, eða hvað?"
sagði hún og brýndi raustina.
“Heldurðu kanske að eg líði það,
að sonar-sonur minn heiti svo
ljótu nafni? Nei, eg fyrirbýð slíka
óhæfu!”
“Eg er á hennar máli þar,” sagði
fóstran.
“Nú, jæja!” sagði afinn og tók
dálítið af neftóbaki úr dósunum og
hélt því á milli þumalfingurs og
vísifingurs hægri liandar. Nú, jæja!
Eg vona, að þú hafir ekkert á
móti því að drengurinn sé látinn
heita Jón.”
“Eg er stranglega á móti því,”
sagði amman.
“Það er þó eitt fallegasta, styzta
og happasælasta nafnið, sem ís-
lendingar eiga,” sagði afinn. “Og
margir af mestu mönnum þjóðar-
innar hafa heitið Jónar; eins og
til dæmis Jón biskup Arason, Jón
biskup Vídalín og Jón Sigurðsson.
— Þeir voru þó sannarleg stór-
menni.”
En mig grunar, að þeir hafi ekki
verið fremri að skörungsskap og