Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Síða 85

NAFNTÐ
67
mannkostum en séra Karl prófast-
ur langafabróðir minn,” sagði amm-
an með dálitlum ákafa. “Og það
mun vera áreiðanlegt, að eins
margir hafa Karlarnir verið merk-
ismenn sem Jónarnir; og enginn
þeira Jónanna hefir farið fram úr
þeim: Karli hinum mikla, Karii
tólfta og Karli ábóta, að gáfum og
rausn.”
“Jæja! — En samt skal hann
Jón heita,” sagði afinn og tók í
nefið. Jabb! A-a-a! — Hann skal
heita Jón!”
“En hvað segir þú um þetta?”
sagði amman og leit til móður
Karls litla. “Mér finst að þú ættir
að leggja hér orð í belg.’’
“Eg ætla ekki að leggja neitt til
þessara mála,” sagði móðir Karls
litla. “Barnið mitt verður mér
jafnkært, hvað sem það heitir.”
“Svo bregðast kross-tré sem önn-
ur tré,” sagði amman ofurlítið æst.
“En ef sonarsonur minn á ekki að
heita Karl í höfuðið á séra Karli
prófasti langafabróður mínum, þá
heiti eg ekki — ekki — ekki —”
“Hvaða stagl er þetta, kona!”
sagði afinn. “Ætlarðu virkilega að
bætta að vera amma drengsins, ef
hann er nefndur Jón í höfuðið á
meistara Jóni?”
“Það ætla að verða vandræði úr
þessu,” sagði Ijósmóðirin.
“Geturðu þá gert svo vel og
ráðið fram úr vandræðunum fyrir
okkur?” sagði amman dálítið þótta-
iega.
“Eg vil gera þá uppástungu,”
sagði ljósmóðirin, “að gengið sé
til atkvæða um þetta mál.”
“Eg styð uppástunguna,” sagði
presturinn, sem hingað til hafði
verið að fletta blöðum í sálmabók.
Og sálmabókin hafði silfurspjöld
og var logagylt á kjölnum.
Það var samþykt í einu hljóði.
“Og eg geri þá uppástungu, að
presturinn sé valinn fyrir kjör-
stjóra,’’ sagði afinn.
“Eg styð það,” sagði fóstran.
Það var líka samþykt af 'öllum.
“Eg þakka þann heiður, sem
mér er sýndur," sagði presturinn.
“Eg greiði ekki atkvæði í þessu
máli,” sagði móðir Karls litla og
leit til prestsins.
“Eg skil það,” sagði presturinn
og hneigði sig. “En nú vil eg biðja
þá, sem eru með því að drengur-
inn heiti Karl, að rétta upp hægri
hönd sína."
“Hér er mitt atkvæði,” sagði
amman og rétti upp hægri hend-
ina.
“Eitt!” sagði presturinn.
Fóstran rétti þegjandi upp sína
hægri hönd.
“Tvö!” sagði presturinn. “Tvö
— tvö — tvö með Karli — tvö góð
og gild atkvæði með Karli. Eru
nokkrir fleiri með Karli?”
En engir aðrir réttu upp hönd
með Karli. Og Karli þótti það
nokkuð kynlegt, að hann skyldi
ekki fá fleiri atkvæði en þetta.
Hann sat altaf í kjöltu fóstru sinn-
ar, hlýddi á sókn og vörn í þessu
undarlega máli, og stóð á öndinni
yfir úrslitunum. Hann kærði sig
ekkert um að heita Jón. En hann
gat ekki hreyft tunguna. Enda
kom engum til hugar að leita álits
hans, hvað þetta snerti. Það var
eins og allir álitu hann ungbarn í
reifum.
“Tvö atkvæði með Karli,” sagði