Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Side 123

ÁRSÞING
105
unnu, og safnast hafa til feðra sinna,
er hér minst með þakklæti og náunga
þeirra með hluttekningu.
Taugin við ættjörðina er til muna
treyst við hverja komu góðs og glæsi-
legs manns hingað vestur. í fyrra var
það fræðijöfurinn í hópi þeirra, sem
eru á miðju aldursskeiði, Árni Pálsson.
Nú er hér vestra á ferð meðal vor einn
hinn ágætari meðal yngri söngvara lands-
ins, Sigurður Skagfield, glæsilegur radd-
maður, sem hertekið hefir hugi flestra,
er hlýtt hafa á hann.
Um leið og við það er hreinskilnis-
lega kannast, hve margt er ógert eða
hálfgert í öllu starfi félagsins, þá er
ekki ósanngjarnt að bera það í huga, að
alt félagsstarfið er unnið í hjáverkum
af mönnum, sem eru önnum kafnir við
dagleg störf og háðir ýmsum vandkvæð-
um. Þeim er falin úrlausn vandamál-
anna, framkvæmd þess alls, er gera
þarf, og endurgjaldið einatt andúð og
aðfinningar. Þrátt fyrir það ber að halda
í horfinu ósleitilega og ugglaust.
Þrátt fyrir drengilegan skoðanamun,
sem er réttmætur á hverjum mannfundi,
skulum vér allir af fremsta megni leit-
ast við, að kærleikur vor til góðs máls
og heilags feðraarfs, aftri öllum sundr-
ungaröflum í sálum vorum, er sitjum
þetta þing. Því tjónið af öllu slíku lend-
ir ávalt, ekki á einstaklingum, heldur á
félagsskapnum, sem vér allir viljum
vinna sem mest gagn.
Helzt vildi eg óska, að þing vor og
samstarf alt mætti þroskast að vizku og
umburðarlyndi, unz þing Þjóðræknisfé-
lagsins yrði arfþegi hins forna Alþingis
á Þingvöllum, — miðstöð mannvits, rétt-
vísi, íþrótta og alls andlegs atgervis
meðal Islendinga vestan hafs. En til
þess þarf þing að sitja lengur á rök-
stólum og aðkomumenn og fulltrúar að
eiga athvarf á þingstaðnum.
Eitt á eg ósagt, sem eg mælist til að
enginn misskilji, en tekið sé þó til
greina: Eg er með öllu ófáanlegur til
að halda áfram sem forseti félagsins ár-
ið, sem í hönd fer. En hvorki stafar
þetta af hugarfarsbreyting hjá mér, né
vanþakklæti til þjóðræknismanna, sem
hafa um langt skeið sýnt mér traust.
Eg er jafntrúaður á þörf og þýðingu
þjóðræknisstarfsins nú sem í öndverðu.
Á það hefir verið bent, hvers virði
trúin er á ættjarðarást og þjóðrækni.
Má í þvi efni vitna til Cromwells á 17.
öld og Mahatma Gandhi í vorri samtið.
Trúi maðurinn, sem berst fyrir einhverju,
fyllilega á málstað sinn, sé hann alveg
viss um réttmæti og sannleik þess er-
indis, er hann flytur, skoði hann sig í
fylstu alvöru erindreka æðra valds og
kraftar — þá sigrar hann, 1 því er fólg-
ið það afl, er sigrað hefir í baráttu
mannanna. Fyrir það hafa þjóðirnar
sigrað og stórmál mannkynsins fengið
framgang.
Þá gengur maðurinn óskelfdur að
verki. Þá telur hann enga fórn um skör
fram. Þá er hann ekki lengur félagsleg-
ur einstæðingur, þótt örðugt gangi og
fylkingar þynnist um hríð. Hann seil-
ist ekki eftir hásætinu og flýr ekki
fangelsið.
Þegar vér íslenzkir þjóðræknismenn
eignumst þá trú, hvað snertir arfinn ís-
lenzka, þá opnast augu annara og fé-
lagsstarf vort hlýtur að sigra.
“Sannleik veittu sjálfur lið,
sjálfur þorðu að liða.”
í þeim anda og með þeim orðum set
eg þetta tólfta ársþing Þjóðræknisfé-
lags Islendinga í Vesturheimi.
pt. Winnipeg, Man., 25. febr.1931
Jónas A. Sigurðsson.
B. B. Olson bað þingheim að standa
úr sætum sínum til þess að votta for-
seta þakklæti sitt fyrir hið ítarlega er-
indi. Urðu alilr fundarmenn við þeim
tilmælum.
B. B. Olson stakk upp á að forseti
skipaði þrjá menn í kjörbréfanefnd. Ásg.
Bjarnason studdi og var tillagan sam-
þykt. Forseti skipaði þessa menn: O. S.
Thorgeirsson, B. B. Olson og Bjarna Dal-
man.
B. B. Olson gerði tillögu um, að for-
seti skipaði þriggja manna dagskrár-
nefnd. Mrs. Byron studdi. Var till. sam-
þykt. Forseti skipaði þessa menn: Áma
Eggertsson, Jónas K. Jónasson og R. E.
Kvaran: