Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Qupperneq 144

Nellie
Efíir E. S. Gu'ömiiiidggon.
Annað eða þriðja árið, sem við
dvöldum í Hallson-bygðinni í No,-
Dakota, eignuðumst við tík, sem
kölluð var Nellie. Hún var heldur
lítil og grannvaxin og mórauð á
lit. Var hún mesti hlaupa-hundur,
sem eg hefi þekt. Ekki var hún
neinn gripahundur. Aftur mátti vel
nota hana við sauðfé. Hún var
mesta þægðar-grey, og framúr-
skarandi þrifin. Aldrei hefi eg þekt
þýðlyndari hund. Þó stökk hún
ekki upp um mann, eins og flestir
hundar vilja gera, er þeir láta fögn-
sinn í ljósi við mann. í stað þess
þrýsti hún hausnum að lærinu á
manni. Sæti maður, lagði hún haus-
inn í kjöltu manns og flíraðist við
mann.
Gaman hafði Nellie að fara með
manni, væri eitthvað farið að heim-
an; sýndist það lítinn mismun gera,
hvert farið var; hún virtist jafnvei
hafa gaman af að fara með, þeg-
ar kýrnar voru sóttar. Og hafði eg
gaman af henni og kúnum. Ef
maöur sigaði henni á kýrnar, þá
hljóp hún fram fyrir þær, og stóð
geltandi rétt við hausinn á þeim.
Ekki fanst kusum vert að hreyfa
sig. Þær bara hertu sig meira að
bíta. Þegar þeim fór að leiðast
þetta gjamm, gerðu þær sig illileg-
ar, ýttu fram hausnum í áttina til
Nellie og blésu hart og snögt. —
Skauzt Nellie þá svolítið til hliðar,
en kom brátt aftur og hélt áfram
þessu meiningarlausa gjammi.
Nellie var enginn gripahundur,
og allra hunda meinlausust. Og þó
hafði hún gaman af að veiða vilt
dýr. En aldrei glettist hún við tam-
in dýr. Veiðiþráin sýndist vera svo
langríkust í eðli hennar. Oft veiddi
hún smádýr og jafnvel kanínur.
Aldrei læddist hún að neinni
skepnu. Aldrei sýndi hún neinu
dýri grimd, sem hún veiddi. Hefi
eg aldrei séð neinn hund fara eins
hreinlega að því, að drepa það, sem
hann veiddi, eins og hún gerði.
Það hefði mátt gera úr henni hinn
frægasta veiðihund, hefði hún ver-
ið undir handleiðslu manns, sem
borið hefði gott skyn á þá hluti.
Einu sinni var það, að stjúpi
minn og móðir mín voru tvö ein
inni. Kofadyrnar voru opnar. Sjá
þau hvar Nellie kemur inn, og er
mjög kát. Hleypur hún til stjúpa
míns og lætur vinalega við hann
og dillar rófunni. Svo hleypur hún
aftur fram í dyrnar, en kemur strax
til baka og hagar sér eins. Endur-
tekur hún þetta nokkrum sinnum.
Þóttist stjúpi minn þá vita, að hún
vildi sér eitthvað, og gekk út í
dyrnar. Sá hann þá, að annars
vegar við dyrnar lá dauð kanína.
Hafði Nellie veitt hana og borið
heim. Réttir hún nú stjúpa mínum
kanínuna. Var hún þá fjarska kát
og ánægð með sjálfa sig.
Þegar við komum fyrst í Hall-
son-bygðina, var þar dálítið af ó-
numdu landi. Var landspilda þessi