Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1949, Qupperneq 111

ÞINGTÍÐINDI
109
hverjum fundi var tekinn til meSferöar
kafli úr bókinni „Iceland’s Thousanrt
Years“, og allir meSlimir eiga bókina og
kyntu sér efnið fyrirfram. Fundarstjóri sá
um að útvega íslenskt lesmál, sem átti við
verkefni fundarins og stýrði umræðum.
Þannig voru lesnir, fyrsta starfsárið, kafl-
ar úr íslendingasögunum, úr Völuspá og
Hávamálum. Áhugi þess félags hefir farið
vaxandi og byrjaði það annaö starfsár
sitt s.l. haust. Meðlimir eru nú aö kynna
sér sögu Vestur-íslensku landnemanna, og
hafa til aflesturs fyrirlestra þá sem flutt-
ir voru fyrir Iœlandic Canadian Evening
School, og slðar prentaðir I ritlnu, The
Icelandic Canadian. Auk þess ieggja með-
limir til þær heimildir, sem þeim hefir
auðnast að safna sarnan.
Þessari starfsaðferð mætti gjarnan gefa
gaum; og takist að útbreiða hana þá er
íslenskunni hér ekki eins mikil hætta búin.
í Winnipeg eru óteljandi fræðslufélög, t. d.
meðal Skota, íra og Englendinga, sem
starfrækt eru til þess að gefa fólki tæki-
færi að koma saman I smáhópum og kynna
sér verk frægustu rithöfunda og skálda
sinnar þjóðar. Það er því réttmætt að Is-
lendingar haldi við þess konar fræðslu-
starfsemi sín á milli og gefi sig að bók-
mentum sinnar þjóðar, sem sígildar eru
og dáðar af mentafrömuðum heimsins. —
Slík starfsemi er ekki einungis til upp-
byggingar og skemtunar fyrir þá, sem
taka þátt I henni, þvl alt sem eflir and-
legan þroska einstaklingsins hefir bæt-
andi áhrif á umhverfið I heild, og þess
gerist ætíð þörf, — og ekki síst nú á
tímum.
Mig langar til að skýra með fáum orð-
um frá menningarstarfi, sem oss Islend-
ingum finst e. t. v. nokkuð nýstárlegt. Þó
það væri óbeinlínis afleiðing af fræðslu-
starfi þvl, er ég hafði með höndum og
nyti allrar þeirrar aðstoðar er ég gat
veitt, þá var það unnið algerlega af kenn-
ara og börnum, sem ekki eru af íslensku
bergi brotin, og sýnir oss að margt er
hægt að gera til þess að glæða áhuga
barnanna fyrir íslenskum efnum.
Vinkona mín, Miss Marion Henderson,
sem er yfirumsjónarmaður með söng- og
tónlistarkenslu I barnaskðla Iroquois Falls,
Ontario, ásetti sér að kynna börnunum I
sínum bekk, ísland. 1 sambandi við mann-
félagsfræði skóians (Social studies) er
hennaranum leyfilegt að innleiða verltefni,
sem ekki er á kensluskránni, ef börnin
sýna nægan áhuga og eru viljug að sinna
því I frlstundum sínum.
Það yrði of langt mál að lýsa þeirri fá-
dæma fyrirhöfn, sem þessi gáfaða og ment-
aða stúlka tókst á hendur, til að gera
þetta íslenska fræðslustarf veglegt og
skemtilegt. itarleg grein er rituð um það
I Icelandic Canadian (vorheftið, 1949), en
hér verður aðeins minst á aðalatriðin.
Slðastliðið haust, eftir að hafa vakið
áhuga nemendanna, skipti kennarinn með-
al þeirra öllum bókum og ritum um is-
land, sem við hendina voru og hægt var
að fá að. Á þriggja mánaða tímabili, sem
starfið náði yfir, lásu börnin þessar bælc-
ur; Iceland in Story and Picture; Iceland
(V. Stefánsson); Mankind Throughout
the Ages; The Great Sea Dragon; Canada’s
Story; Famous Canadian Stories; Dis-
coverers and Explorers of North America;
Pathfinders of North America; Iceland’s
Thousand Years; margar greinar úr
Hook of Knowledgc og National Gcograph-
ic Magazino; 16 greinar úr Icciandic
Canadian, (urn sögu og' bókmentir Is-
lands og um sögu og starf íslendinga
vestan hafs). Við kenslustundir ræddu
svo börnin um það, sem þau höfðu lesið
og kyntu sér kortið af íslandi og Amerlku.
Þau skrifuðust á við íslensk börn I Mani-
toba, og söfnuðu íslenskum munurn,
söngvum, myndum og handiðnaði, sem
þau slðar höfðu til sýnis á miðsvetrar-
samkomu skólans, og útskýrðu fyrir for-
eldrum slnum. Á samkomunni var einnig
til sýnis, á ofurlitlu leiksviði, táknmynd
(Tableau) af kontu Leifs Eiríkssonar til
Ameríku árið 1000. Að lokum sungu börn-
in fyrir samkomugesti „Sólskríkjan" I
enskri þýðingu.
pessa tilraun I menningaráttina gerðu
ellefu og tólf ára gömul börn, I afskeklctu
þorpi I norðurhluta Ontario fylkis. En
þau hefðu ekki gert það nema fyrir áhuga
og liugsjónir Miss Henderson, sem fann
nautn I þvl að byggja upp andlegan þroska
barnanna, auka víösýni þeirra og skilning
á verðmætum þeim, sem ýms þjóðarbrot
eru að leggja I vöggu hinnar ungu Canad-
isku þjóðar. Væri ekki liugsanlegt að börn
og unglingar af Islenskum stofni gætu haft
ánægju af starfsemi eins og þessari, ef
aðeins hinir eldri leiðtogar hefðu áræði,
framsýni og andagift til þess að vísa þeim
veginn ?
Við vonum öll að hin fagra hugsjón um
að stofna kennarastól I Islenskum fræð-
um við Manitoba háskólann megi rætast.