Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1954, Qupperneq 110

92
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Hún var sjálfsagt orðin vilt, ramm-
vilt. Bezt myndi þó vera að ganga í
lengstu lög til þess að halda í sér
lífinu.
Framundan sér sýndist henni
eins og grylla í svartan vegg, þá
var ofurlítið hlé milli bylja. Hana
var farið að syfja. Það lagðist á
hana svo dæmalaust sætur svefn-
höfgi, en hún hratt honum frá sér,
setti hönd fyrir augu, stansaði og
litaðist um. Þarna var eitthvað svart,
það bar svo greinilega annan lit en
sléttan og hríðarloftið, en það var
ómögulegt að sjá hvað þetta var.
Hún áleit eftir tímanum að dæma,
að hún hefði átt að vera komin
heim fyrir all-löngu, ef hún hefði
verið á réttri leið.
Einmana stóð hún nú þarna og
horfði í kringum sig. Þar var ekk-
ert, sem hún gæti glöggvað sig á.
Hríðin og nóttin umhverfis hvert
sem litið var og nú skall aftur saman
og þetta dökka, sem hún sá hvarf
algerlega.
Snjórokurnar dundu á henni,
fleygðust fram hjá henni út í nóttina
og auðnina. Sinustráin beygðust
niður að snjónum undan vindinum,
réttu sig við og tóku mikil bakföll.
Hún stefndi nú í áttina þangað,
sem hún hafði séð sortan.
Alt í einu birti og reif til í loftinu,
svo hún sá greinilega að þetta, sem
hún hafði séð, var skógur. Hjartað
sló hraðar og augun fylltust tárum.
Hún lofaði guð. Þarna var þó skjól.
IV.
Heima var búið að kveikja og var
Ijós sett í gluggann ,ef ske kynni,
þó ólíklegt væri, að hún hefði lagt
út í þetta veður. En ekki náði birtan
af því langt út fyrir vegginn. En
þetta var alt, sem þeim var mögu-
legt að gera.
Óvissan um það, hvar hún væri
þessa vetrarnótt, ásótti sjúklinginn.
Var hún að berjast alein um hánótt
í stórhríð úti á eyðisléttunni við
dauðann þessa jólanótt, eða hafði
hún ekki lagt af stað, þegar hún sá,
hvernig veðrið var, og væri nú hlý
og notaleg kyr á gistihúsinu.
Honum fanst einhver undarlegur
beigur í sér og þegar hann heyrði í
byljunum snjóinn slást að hurðinni,
heyrðist honum eitthvert undarlegt
hvísl í rokunum og köldum svita
sló út um hann. Hann taldi börnun-
um trú um það, að móðir þeirra
kæmi heim, þegar veðrið yrði betra.
Þeim heyrðist einhver dynkur við
dyrnar. Þau heyrðu það öll.
Börnin hrópuðu upp: „Nú kemur
mamma!“ Þau hlupu til og opnuðu.
Faðirinn reis upp við olnboga og
horfði til dyra. Snjórykið þyrlaðist
inn, hvítur, kaldur mökkur og súg-
inn lagði inn að rúminu. Þetta var
bara hurðin, hún hafði eitthvað
gjökt til í grópinu í einni vind-
hviðunni.
Fögnuðurin dó, öllu sló aftur í
þögn.
Faðirinn hallaði sér aftur út af,
ljósið blakti við trekk strokunnar í
glugganum. Það heyrðist aftur
dynkur, en það var bara hurðin
eins og áður, og ekki var opnað
aftur.
Hún kom ekki.
Döpur var þessi jólanótt. Varla
gat hún ömurlegri verið.
En nú kom hinn velkomni gestur,