Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Side 40

22
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFJÉLAGS ÍSLENDINGA
sinti pósthússtörfum, var út séð um,
að hún kæmist til Winnipeg, til að
manna sig. Hún hugsaði til Símoníu
á Ánastöðum, sem aldrei hafði farið
að heiman, og enginn piltur leit við,
og hrylti við, að hún, dóttir Frí-
manns friðdómara, kaupmanns og
póstmeistara ætti kannske eftir að
verða piparmey. —
Þennan aðfangadag kunni Magga
því vel að vera verzlunarstýra.
Ekkert var að gera ,nema hlusta á
hóp piltanna, sem biðu eftir póst-
sleðanum. Hans var von á hverri
stundu, hlöðnum herskara ung-
meyja, sem sóttu heim foreldra og
vini í jólafríinu. Allir beztu öku-
kostir Strandarinnar voru til taks,
að þeysa þeim heim til sín. Gæðing-
arnir stóðu bundnir í röð framan
við búðina, því veðrið var milt, og
tók ekki að hýsa þá. Aðeins hann
Sigvaldi í Sefi hafði haft fyrir því.
Honum munaði ekki um að svala
sérvizkunni á því, að borga Frí-
manni nokkur sent fyrir að hýsa
klárana tvo—þrjá tíma. Ekki span-
deraði hann peningum í annan
óþarfa. Svo kannske þoldu þessi
hlaupadýr hans ekki kulið. Þetta
voru sérstakar kynbótaskepnur, ó-
líkar öðrum hrossum, og aðeins til
léttikeyrslu. Aldrei höfðu þeir sézt
ganga fyrir öðru ökutæki en Eaton-
sleðanum, svartgljáandi og rósum
skrýddur, sem nú stóð þarna í allri
sinni dýrð, fullur af loðfeldum, og
undir þeim fóta-ofn. Það höfðu
menn séð með eigin augum. Það var
nú sér á parti, að Sigvaldi skyldi
kaupa annan eins óþarfa, og þeysa
um Ströndina, svo bjöllukliðurinn
bergmálaði um skóginn, eins og
hann væri enskur ríkisbokki; en að
koma þannig útbúinn og spari-
klæddur til að sækja póstinn ofan á
Eyrina, var enn furðulegra. Þá ferð
fór hann vanalega gangandi, í hvers-
dagsfötunum. Öllum þeim stúlkum,
sem von var á, hafði verið áætluð
keyrsla heim til sín. Og aldrei hafði
sézt kvenmaður keyra með honum-
Vænti hann karlkyns farþega, mátti
sá vera meiri bölvuð veimiltítan,
þyrfti hann felds og fótaofns með, í
frostlausu veðri . . . Sigvaldi sat á
naglakjagga aftast í búðinni og las
í tímariti, sem hann hafði dregið
upp úr loðkápuvasa sínum. Hann
einn átti svar upp á allar þær spurn-
ingar, sem þetta tiltæki hans vakti.
Ekki var hægt að ræða málið 1
viðurvist hans, og því síður spyrj3
hann beint út, hvers hann vsenti
með póstsleðanum. Það var einka-
mál hans; og maður fór ekki að
rekja garnirnar úr sveitaroddvitan-
um, manni, sem líklegur þótti til,
að verða einhvern tíma kosinn a
þing. Allir vissu líka, að frá barn-
dómi hafði Sigvaldi verið svo dulur
og þagmælskur um sína hagi °£
annara, að þegar hann var í barna-
skólanum varð hann hvorki ertur
né píndur til sagna um það, sem
hann vildi dylja. Fyrir það og aðra
cmannblendni varð hann útundan
meðal skólasystkina sinna. Þau upp'
nefndu hann Sigvalda þögla, drumb-
inn, fýlupokann, og hann varð þeim
aidrei svo náinn, að vera kallaðu1"
Valdi. Jafnvel uppeldissystir hans,
Dísa á Skarði, nefndi hann Sigva^a’
nema þegar þau voru tvö ein • •
Nú var fullt nafn hans virðingar
merki . . . Svo var guði fyrir a
þakka, og Siggu á Súlum, að maðar
gat gert skynsamlegar ágizkanir