Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Qupperneq 47

SENDIBRÉF
29
körnin þeirri gleði, sem þau nutu
Vlð að leika sér og lifa saman. Þau
reistu hús úr sandi í fjörunni; og
Pe§ar hæg gola stóð af landi köst-
u®u þau kvistum og kubbum í
vatnið, sem urðu að skipum áður
en þeir hurfu úr sýn. Sjaldan kom
Peim saman um hvar skipin bæri
u landi, en urðu aldrei ósátt út af
pvi • • . Og skógurinn var óþekt
Uudraland, sem aldrei varð að fullu
annaður. Lífið var ævintýri, en ó-
§ ógt 0g þokukent, þar til Áni gamli
, °m til sögunnar. Fyrst sagði hann
eim sögur af álfum og kóngum, og
°^Ungum, sem síðar urðu kóngar,
°S galdrakerlingar, sem settu prinsa
u§ prinsessur í álög. Eftir að þau
0 ðu ]ærj. ag iesa> lánaði hann
eiIU bækur, þar á meðal Þúsund og
^a nótt . . . Og Áni gamli þekti
fiðn^n fu§lana 0f> fluSur of>
set's ”^nl Samli vissi alt og gat
le!+ skorið úr hvar skipin þeirra
e U - ■ • Oísa lifði í öðrum heimi
að kennar- Alt tökustráknum
Ann 6nna’ varð ekkl að gei-t-
sin ^ fðr með kann eins °S son
ekl^ ^ratt fyrir það virtist hún
Ur h SÍan<fa nær stráknum en mað-
ennar> sem sagði, að alt vitið
hjýg.1 stelpuna. En svo stiltur og
ekki1^11 Var S1Svaiúi, að annað varð
aldr • Uncllð að honum. Hann gaf
írá ?;laStæðu tU að vera hrakinn
hVag arði- Enda sá Vilhjálmur, að
drei i'Sem Önnu leið, hefði Dísa al-
h°nu* lð Það- Og nú fyrst skildist
gefin ’ að hann hafði verið undir-
1 ben Vllj'a hennar frá því hún kom
pennan heim.
^^nin^ o,Vefurlnn a Skarði lærðu
keltu a*. lesa lsienzku. Dísa sat í
°ður sinnar, sem hélt á Nýa
testamentinu og benti á stafina með
bandprjón. Að baki þeirra stóð Sig-
valdi og naut kenslunnar yfir öxl
Önnu. Dísa var enginn tossi, en brátt
kom í ljós að Sigvalda veittist nám-
ið léttara. Og þegar lexíunni var
lokið, fór hann yfir hana með Dísu,
og var ekki ánægður fyr en hún
þekti hvern staf og kvað rétt að
hverju atkvæði. En það komst fyrst
skrið á lærdóminn, eftir að Áni
gamli fór að venja komur sínar að
Skarði. Hann léði þeim stafrófskver
með myndum, setti þeim fyrir lestr-
arkafla og hlýddi þeim yfir í næstu
heimsókn sinni. Síðan lánaði hann
þeim ljóð og sögur. Bæði voru jafn
sólgin í alt, sem þeim barst á prenti,
þó Dísu þætti lesturinn oft of mikil
fyrirhöfn. Hún bað Sigvalda að lesa
upphátt og spara sér þannig ómak.
Því neitaði hann, sagði að hún léti
ekki svona, væri hún orðin almenni-
lega læs. Og Dísa hristi af sér letina
og las hverja bók, sem kom á
heimilið.
Álit Ána gamla á námsgáfum Sig-
valda brást ekki í barnaskólanum.
„Hann er það gáfaðasta barn, sem
komið hefir inn fyrir mínar skóla-
dyr,“ var haft eftir kennaranum.
Kenslutíminn var mest sex mánuðir
á ári; en svo var mentamálaráðið
ekki kröfuhart. Og áður en varði
„útskrifaðist“ Sigvaldi, og varð því
fegnastur. Hann átti fátt sameigin-
legt með skólasystkinum sínum og
varð útundan hjá þeim. Stríð þeirra
og ertni bar hann með stillingu.
Þau nefndu hann ólundarpoka og
fýludrumb og fleiri ónöfnum. Allir
vissu, að hann var ofviti eins og
Áni gamli . . . Var hann ekki skygn
eins og kallinn? . . . Því gekk hann