Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Side 51

SENDIBRÉF
33
sPriklandi af fjöri. Vilhjálmur vissi,
a8 henni héldi engin bönd og talaði
um fyrir henni, aðeins af skyldu-
rsekni og til að friða samvizkuna
siðar meir, þegar hún væri horfin út
1 helvítis Enskinn. Þeim afdrif-
Urn spáði hann dóttur sinni, og
reyndist sannspár. Til þess sá hann
snemma merkin. Ekki mátti skrifa
Herdís Vilhjálmsdóttir, utan á bréf
til hennar, heldur Daisy Williams.
>’Alt íslenzkt verðum við að tyggja
^PP á ensku, í an. og dé, útlending-
lnn-“ ■— Eftir mannfræði Vilhjálms
skiftust hvítir menn um heim allan
1 lv° flokka — íslendinga og útlend-
lnga.
Þegar Dísa kom til Winnipeg tók
igga á Súlum á móti henni og bauð
enni að búa með sér fyrst um sinn.
ún hafði unnið í heilt ár á þvotta-
husi,
kun:
var orðin þar öllum hnútum
unug 0g vænti þess, að Dísa fengi
^ratt vinnu við þvottinn. í fyrstu
Var alt svo nýstárlegt, að Dísu fanst
1 !ð ævintýri; en þegar nýa brumið
r af> leiddist henni gufumökkur-
nn 0g sápufýlan, alla daga, og 1-
u arkytran á kvöldin. Tvö lítil
e®r ,ergi og loftið þar litlu skárra
^ 1 þvottahúsinu. Og á nóttunni
4 hana oft um skógarilm út
in r°nc^’ °S svalan andvara af vatn-
qU' ^Vo urðu þetta vökudraumar.
þv t ^ar hækkaði í tigninni, frá
tóktakerinu UPP að strauborðinu,
arn 6kki, ^etra við. Æskuminning-
tý ar ,fléttuðust saman við ævin-
en * ú°kum Ána gamla; og áður
varði
flekV'T/" Var skyrtubrjóstið gul-
inu °tf undan of heitu straujárn-
Um' aislconar aukabrot í krögun-
ga’*,Sern ekki náðu nokkurri átt. —
lsf Siggu svo frá, að stelpan
hefði verið rekin fyrir leti og óverk-
lægni. Sannleikurinn var sá, að
þeim kom illa saman. Sigga var úti
öll kvöld og þá leiddist Dísu einver-
an. Hún las blaða-auglýsingar og
sagði upp vinnunni, eftir að ráða
sig fyrir vinnukonu hjá ríkri fjöl-
skyldu suður í Fort Rouge. Um
vistaskiftin skrifaði hún foreldrum
sínum, og þótti báðum frekar góð.
Gott að vita hana læra húsverk á
fínu heimili, og Vilhjálmi hugsað-
ist, að hún yrði bundin við þau á
kvöldin og „lenti síður í sollinn.“
Ekki vissi hann hvernig þeim solli
var varið, og óttaðist hann því meir.
Til að byrja með, var kaup Dísu
lægra en á þvottahúsinu; en for-
eldrar hennar settu það ekki fyrir
sig, þó hún gæti minna miðlað þeim.
Enda varð þess ekki lengi að bíða,
að Dísa sendi meiri peninga og ann-
að heim, en nokkur önnur stúlka.
Þrátt fyrir það var hún svo vel til
fara, þegar hún kom heim í jóla-
fríinu, að annað eins skart hafði
ekki áður sézt á Ströndinni. Og sjálf
Strandarsólin, Sigga á Súlum, þoldi
ekki samanburð við Dísu að fegurð
og kvenlegum fínheitum. Piltarnir
sóttu að henni eins og flugur að
ljósi. Og Sigvalda varð svo mikið
um hamaskifti hennar, að hann
kom ekki um orði, þegar þau voru
tvö ein, og virtist forðast návist
hennar. Bar þó öllum saman um,
að Dísa væri undralík sjálfri sér,
alúðlegur æringi og laus við allan
tepruskap. En lengur dirfðist eng-
inn vandalaus að nefna hana Dísu.
Hún var ýmist Daisy eða Miss
Williams. Og Hansi hómópati kall-
aði hana fröken . . .
Því meir sem látið var af sigurför